بررسی کیفیت عشق از دیدگاه دو شاعر ملکوتی مولانا و حافظ

مقالهای که ارائه میشود گوشهای از جمال پر فروغ عشق هستی که جهانیان را به مانند پیچکی بر خود پیچانده و گاهی تا حد رسوایی عاشق در پیش همگان دست از او بر نداشته و تا لباس چرکین را از تن عاشق بر ندارد و لباس عافیت را که سرچشمهی مرام الهی است بر تن وی نپوشاند از او دست بر نخواهد داشت. در این مقاله سعی شده است، تا کیفیت ورودی گرمای عشق در وجود شاعران مورد تحقیق مولانا و حافظ که در اشعار خویش به آن به تفصیل پرداختهاند، بررسی شود. شناخت عشق عرفانی را با اندیشههای عرفانی و گفتار عرفا که خود بیان داشته و به آن باور داشتهاند، میتوان به وجود عشق عرفانی یقین داشت، که عرفان، عشق است. و به دنبال گشایش رمز و راز هستی است، برای همین است،که به دنبال هیاهو و قیل و قال نیست. زیرا حقیقت را چنانکه هست میبیند و مشاهده میکند و سختیهای راه را هیچ نمیداند. فیلسوف ودانشمند را توان، آنچه را که عارف مشاهده میکند، نیست. اما نمیتوان منکر خداشناسی بعضی از فیلسوفان و دانشمندان از راههای دیگر شد.بسیاری از دانشمندان بودهاند، که راه خداشناسی را به سبب علم خویش شناختهاند. گر چه آنچه عرفا و شاعران عارف در این مسیر یافتهاند ومشاهده کردهاند، نصیب آنان نشده است.