بررسی جایگاه سرمایه های انسانی بعنوان مزیت رقابتی ملت ها

با ورود به اقتصاد دانشی، دانش در مقایسه با سایر عوامل تولید مانند زمین، سرمایه، ماشین آلات و ... از ارجحیت بیشتری برخوردار شده است؛ بطوریکه در این اقتصاد، دانش به عنوان عامل تولید محسوب گردیده و از آن به عنوان مهمترین عامل مزیت رقابتی سازمانها یاد می شود. همچنین در قرن 21 ام این مفهوم که منابع انسانی مهمترین مزیت رقابتی و سرمایه های بی بدیل سازمانی است، به یک اصل مسلم و بدیهی مبدل شده است. از این رو هدف پژوهش پیش رو بر آن بوده است تا با بررسی جایگاه سرمایه های انسانی در مدل های الماس پورتر، مدل نه فاکتوری CHO و مدل رقابت پذیری بنگاه های اقتصادی در آسیا به این مهم را مورد کنکاش قرار دهد. بدین منظور ابتدا مزیت رقابتی و اهمیت سرمایه های انسانی در خلق آن مورد بررسی قرار میگیرد و سپس به بررسی جایگاه سرمایه های انسانی در مدل های مورد مطالعه میپردازیم.