پارادوکس های بومی گرایی و مساله جهانی شدن

بومی گرایی درعرصه فلسفه علوم اجتماعی و تعلیم و تربیت ارمانی ترین و درعین حال انتزاعی ترین تفکر را به منظور تمهیدآچه این نظریه مکان آشنا و ایمن ازتغییرات حادث شده ازبیرون می نامد به نمایش گذاشته است بااین همه درمقاله حاضر استدلال خواهد شد که دعوی برپایی خاطره ی فرهنگی پاک شده بازگشت به خود اصیل و اتکا به ثنویت گرایی شرق و غرب بطور کلی مفاهیم به عاریفه گرفته شده ازآرای برخی متفکران غربی تجدید ستیز بوده و طبق چنین فرضی بومی گرایی انچنان که گفته میشود اندیشه ای بومی نیست نوشته حاضر به منظور تایید چنین فرضیه ای یعنی پارادوکس های بنیادین دربومی گرایی دوبخش خواهد بود درابتدا و به منظور تشریح بومی گرایی مجموعه ی ارای متفکران غربی تاثیرگذار برشکل گیری این پدیده ازمکاتب رومانتیکی و ضدروشنگری تا ارای امثال هایدگربررسی میشود دربخش دوم نیز سه قرایت یاگفتمان بومی گرایی درایران و خاورمیانه توضیح داده خواهد شد بومی گرایی ابزار مقابله با مدرنیته ی استعماری /بومی گرایی هم چون پوششی برای واپس گرایی /بومی گرایی به مثابه ی پوششی برای گریز ازاشکال متاخر مدرنیته مثل جهانی شدن درحالیکه وجه نخست ازبومی گرایی کلاسیک دردوران رهایی ازاستعمارغربی و ساخت عناصردولت ملی به یاری چهره هایی مانند گاندی مصدق و عبدالناصر آمد

کلیدواژه ها:

جهانی شدن ، بومی گرایی ، رادیکالیسم ، دولت -ملی ، ضدروشنگری ، هایدگر ، رومانتیسیسم