نه جهانی نه بومی: جستاری درهویت گمشده برنامه های درسی ایران

مطالعه ی یک قرن برنامه درسی درایران موید این حقیقت تلخ است که نظام برنامه ریزی درسی درایران تاکنون نتوانسته است که نه با فرهنگ مناطق مختلف کشور و نه باامکانات و استعدادهای محلی همخوانی و تطابق برقرار کند تمرکزگرایی افراطی و عدم بینش سیاسی اجتماعی و فرهنگی معجون نامبارکی ازبرنامه های درسی بی هویت را طی قرن گذشته فراهم اورده که شایسته کودک ایرانی فرهنگ غنی ایرانی و امکانات طبیعی و خدادادی این سرزمین نیست درشرایطی که برنامه های درسی علوم طبیعی مطالعات اجتماعی علوم انسانی هیچ خصیصه بومی ندارند و به جز حواشی ظواهر و تصاویر خصلت های عمیق و ذاتی را که یک موید یک برنامه ی درسی بومی باشد اشکار نمیسازند سخن گفتن ازجهانی شدن برنامه های درسی جهش برروی زمینی سست و باتلاقی است دراین مقاله سعی میشود بی هویتی برنامه های درسی و تفاوت برنامه درسی ملی بومی مستدل گردد و به سوالات زیرپاسخ داده شود آیا برنامه های درسی ایران برنامه های درسی بومی هستند آیا دربرنامه های درسی ایران به فرهنگ بومی ایرانی -اسلامی توجهی شده است آیا به بحث کثرت گرایی فرهنگی دربرنامه های درسی ایران توجه کافی شده است آیا دربرنامه های درسی ایران ازظرفیت های موجود مناطق مختلف کشور بهره برداری شده است آیا برنامه ی درسی ملی همان برنامهی درسی بومی است و بصورت کامل معرف آن است آیا درشرایط بی هویتی موجود حرکت برنامه های درسی به سمت جهانی شدن مطلوب آموزش و پرورش کودکان ایرانی است

کلیدواژه ها:

هویت ، برنامه ی درسی بومی ، برنامه ی درسی جهانی ، برنامه ی درسی ملی