آب عاملی برای رسیدن به توسعه پایدار در مناطق خشک

در مناطق خشک با توجه به شرایط لازم برای تشکیل خاک و عوامل مؤثر در تحول و تکامل آن ، هم خاک قابل بهره برداری کم است و هم قابل استفاده . اما مسئله از خاک و شاید بتوان گفت از هر عامل طبیعی دیگری مهمتر است ، زیرا اگرآب خوب به اندازه نیاز وجود داشته باشد ، هم خاک نامرغوب را غالباً می توان تا آن حد که قابل بهره برداری باشد ، آباد و حاصلخیز کرد و هم اگر شرایط آب وهوایی ناسازگار و مسئله خیز باشد ، با استفاده از آب ، آن شرایط را تعدیل و حتی برطرف کرد . برای مثال با آبیاری بیشتر می توان اثر نا مساعد تبخیر شدید در نتیجه گرمای شدید و باد زیاد را در سطح زمین های زراعی کاهش داد و حتی خنثی کرد ، اگر آب خوب به اندازه نیاز وجود داشته باشد می توان با ایجاد مزارع آبی و چراگاه های مصنوعی ، زیان کمبود باران در تولید محصولات کشاورزی و دامی را جبران کرد . استان یزد نیز که میزان بارش های آن چندان زیاد نمی باشد جزء مناطق خشک و نیمه خشک کشور عزیزمان ایران محسوب می شود ، به طوری که اگر آب قابل مصرف در اختیار باشد ، بسیاری از مسائل بهداشتی ، اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی ساکنان این منطقه حل خواهد شد . رسیدن به توسعه پایدار در این منطقه نیازمند شناخت صحیح از توان های محیطی و بهره برداری صحیح از آن می باشد .

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، مناطق خشک ، استان یزد ، منابع آبی ، توان های محیطی