معماری پایدار و مصادیق آن در معماری بومی وسنتی (نمونه موردی بهبهان)

امروزه رشد جمعیت وافزایش زندگی شهر نشینی به ویژه در کشورهای در حال توسعه موجب بروز تغییرات منفی و سریع زیست محیطی در سالهای اخیر شده است.علاوه برآن عدم استفاده از روشهای برنامه ریزی صحیح در نظام معماری و شهرسازی و اسقرار نابجای عملکردهادر شهر،آلودگی ناشی از تردد وسایل نقلیه باعث ایجاد بحران زیست محیطی در شهرها شده است در صورتی که بررسی نظام معماری سنتی و معماری وشهرسازی گذشته ایران،نشان میدهد که این نظام نه تنها در مغایرت با اصول ومعیارها و استانداردهای پایداری و محیت زیست نبوده،بلکه در پیوندی کامل با آن نیز عمل میکرده است. معماری سنتی ایران چه در بخش غیر مسکونی و همین طور تلفیق این دو در سطح وسیع تری به نام شهر ،دارای ویژگی های منحصر به فردی است که ضمن توجه به مسایل زیباشناختی و حفظ محیط زیست پاسخگوی نیازهای اقلیمی هر منطقه نیز بوده است . فنون و قواعد به کار رفته در این معماری ، بسیاری از مفاهیم نوین در عرصه معماری پایدار را در خود به وضوح دارد که این مقاله به بررسی این مفاهیم در معماری مسکونی ایرانی می پردازد .

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، توسعه پایدار ، معماری سنتی ، اقلیم بومی ، بهبهان