بررسی رابطه بین شکل پذیری موضعی و کلی برای سیستم های طره

شکل پذیری به عنوان قابلیت یک ماده ، عضو ف اتصال یا سازه برای تحمل تغییر شکل های غیر الاستیک تعریف شده است که با کاهش قابل قبول سختی و مقاومت همراه است اغلب سازه ها طوری طراحی می شوند که تحت زلزله های قوی به دلایل اقتادی به طور غیر الاستیک رفتار کنند دامنه های پاسخ ارتعاشات ناشی از زلزله به سطح انرژی منتشر شده در سازه بستگی دارد که تابعی از قابلیت انها برای جذب و پراکنده کردن انرژی توسط تغییر شکل های شکل پذیر است برای پراکندگی پایین انرژی ممکن است سیستم های ساره ای تنش هایی را گسترش دهند که به طور نسبی مربوط به بارهای جانبی بزرگ هستند در نتیجه چنین سازه هایی می بایست برای مقاومت در برابر بارهای جانبی نسبت مشابه وزن آنها طراحی شوند تا در محدوده الاستیک باقی بماند نتیجه این امر افزایش ابعاد سیستم سازه و غیر اقتادی شدن طرح خواهد بود اما در برخی سازه های خاص مانند نیروگاه های هسته ای ، سکوهای دریایی و سازه های مقاوم در برابر آب تمایلی برای وارد نمودن سازه به ناحیه غیر الاستیک وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

شکل پذیری ، تغییر شکل های غیر الاستیک ، سیستم های سازه ای