چند و چون مفهوم هویت در معماری و استانداردهای پارک های علمی فناوری در ایران

هویت از مقوله های مهم و بنیادین مباحث نظری در معماری و شهرسازی معاصر ایران است . درگیری ذهنی معماران و شهرسازان معاصر ایران در چگونگی تدوین طرح های معماری ، آمیختگی عمیقی با چالش های مفهومی در عرصه بیان و تعریف " هویت " ایجاد می کند . پارک های علمی و فناوری به عنوان یکی از نهادهای اجتماعی موثر در امر توسعه فناوری و به تبع آن ، توسعه اقتصاد دانش مدار و اشتغال زایی تخصصی مورد توجه بسیاری از کشورهای جهان واقع شده است . پارک های علمی و فناوری ، محیط هایی مناسب برای استقرار و حضور حرفه ای شرکت های فناوری کوچک و متوسط ، واحدهای تحقیق و توسعه صنایع و موسسات پژوهشی است که در تعامل سازنده با یکدیگر و با دانشگاه ها به فعالیت های فناوری اشتغال دارند . اهم این فعالیت ها شامل بازار سنجی ، ایده پردازی ، پژوهش علمی ، طراحی مهندسی ، نمونه سازی ، طراحی صنعتی ، استاندارد سازی ، تدوین دانش فنی ، ثبت مالکیت فکری ، فروش و عملیات مستشاری بعدی برای تحقق محصولات فناوری در عرصه تولید صنعتی و همچنین عرضه سایر خدمات تخصصی می باشد . همکاری های بین المللی برای استفاده از تجارب جهانی و همچنین حضور مر ر در بازارهای فناورانه جهان از اهداف راهبردی پارک های علمی و فناوری است . روش تحقیق نوشتار حاضر ، " توصیفی علمی مروری " می باشد که در آن سعی شده با مراجعه به کتابخانه و اسناد و مدارک معتبر و با مطالعه در مورد استانداردهای اجرا شده به بررسی تمام وجوه موضوع پرداخته شود . هدف از این نوشتار مستند سازی مباحث و مطالب پراکنده در زمینه واژه هویت و پارک های علمی فناوری و تبیین ساختار واضح و روشن در جهت ارائه الگویی شاخص و مرتبط با تعریف در کاربردهای عملی معماری و شهرسازی است .

کلیدواژه ها:

مفهوم هویت ، دیدگاه های صاحب نظران ، پارک علمی ، پارک تحقیقاتی ، پارک فناوری ، مراکز رشد ، استانداردها