جایگاه پایداری در شهرهای سنتی ایران با تاکید بر ملاحظات فرهنگی

در تمام فرهنگهای جهان فرم معماری بیان فلسفی نیروهای توده و فضا در یکدیگر است که به نوبه خود بازتاب رابطه انسان با طبیعت و رابطه او با جهان است. جانداری و وضوح در تحقق توده و فضا تعیین کننده میزان تعالی اثر معماری در هر دوره از تکامل فرهنگی است.معماری گذشته ایران مملو از آثار ارزشمند و درخور توجه هم به لحاظ عوامل ذهنی و هم عوامل عینی است که از جهانبینی حاکم بر اندیشه سازندگان آن شکل گرفته است. تجارب تاریخ معماری ایران حاصل هزاران سال تلاش مستمر و برگرفته از تجربه سالیان طولانی پرداختن به هنر معماری در ایران است معماری بومی به نیازهای انسان، در ارتباط با خود، جامعه، جهان پیرامون و طبیعت (نیازهای اساسی) پاسخ مناسب داده و بنا بر اتفاقی خاص، دریک بازه ی زمانی خاص رخ نداده است ، یک معماری انسان مدار بوده و بر مبنای هویت وی،به صورت یک حرکت پویا در طول زمان شکل گرفته است. هدف از ارائه این مقاله بیان این موضوع میباشد که در معماری ایرانی مقوله پایداری ارتباطی تنگاتنگ با هویت معماری ایرانی دارد .که با دقت در نحوه تعامل این دو مقوله میتوان به راهکارهای مناسبی برای طراحی و ساخت ساختمانهای اینده معماری معاصر ایران همت گمارد. روش تحقیق در این پژوهش با توجه به ماهیت بحث به صورت توصیفی تحلیلی و در بستر مطالعات کتابخانه ای می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ، پایداری ، فرهنگ ، شهر ، معماری بومی