نقش هنرهای ایرانی -اسلامی وابسته به معماری ایران در زیبایی شناسی بصری

اشتیاق انسان به هنر، عمیق و ریشه در ماقبل تاریخ دارد و به طور قطع در تکامل و پالایش روح و روان سهم بسزائی داشته است. حوزه زیبائی به مراتب گسترده تر از حوزه هنر می باشد، زیرا هنر به آثاری گفته می شود که ساخته و پرداخته دست بشر می باشد ولی مفهوم زیبائی فراتر از آثار بشری است. هر چند که زیبائی یکی از عناصر قابل توجه آثار هنری می باشد که فقط محدود به آثار هنری نمی شود و همان طور که نیچه می گوید زیبائی یک شی نیست بلکه حالتی در درون ماست. از سوی دیگر معماری به عنوان پل ارتباطی بین علوم مهندسی و هنر وظیفه سنگینی در نمایش و معرفی انواع هنر به قشر های مختلف را دارد. از این رو می توان با بهره گیری از خلاقیت، هنر های اصیل ایرانی و عقاید مذهبی مردم در طراحی فضا ها و معماری شهری تاثیر مثبتی در زیبائی شناسی بصری و معرفی هنر های سنتی ایران ایجاد نمود. در این مقاله سعی بر معرفی هنر های وابسته به معماری ایران از قبیل آجر کاری، مقرنس، یزدی بندی و ... شده است و با مرور متون کتابخانه ای و روش تفسیری_تاریخی به بیان رابطه هنر های ایرانی- اسلامی و طراحی معماری پرداخت شده و تاثیر و استفاده از این ارتباط با زیبائی بصری و زیبائی شناسی مورد تحقیق قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

هنر های اصیل ایرانی ، معماری سنتی ، عقاید مذهبی ، زیبائی شناسی ، خلاقیت ، طراحی