بررسی ابعاد بازآفرینی فرهنگ زیستی و رابطه آن با رویکرد زمینه گرایی در معماری

سیر تحول مرمت و توسعه شهری در دهه های اخیر، سرانجام این جریان را به سازماندهی و گرد هم آوری اقدامات یکپارچه در چارچوب بازآفرینی شهری رسانده است. بازآفرینی شهری، به مثابه روایتی فراگیر و یکپارچه از توسعه شهری، جریانی است که از یک سو به تمامی وجوه و محدودیتهای امر توسعه در بطن شهر موجود توجه داشته و از سوی دیگر، به تدارک فرصت و استفاده از هر فرصتی برای تبدیل ساختن آن به ابزار یا راهی سودمند جهت رسیدن به توسعه میپردازد. در این راستا رویکرد زمینه گرایی یکی از دیدگاه های رایج در معماری است که زمینه را به مثابه رویدادی تاریخی فرهنگی میپندارد. زمینه گرایی ابتدا به ابعاد صرفاً کالبدی توجه داشته است، اما به تدریج به ابعاد انسانی همچون فرهنگ و ... گراییده و حوزه مطالعات خود را به وجوه اجتماعی- فرهنگی جامعه نیز گسترش داده است. در این مقاله تلاش شده است تا با بیان مفاهیم و ابعاد بازآفرینی فرهنگ زیستی به بررسی چگونگی پیشرفت آن با بکارگیری رویکرد زمینه گرا درمعماری پرداخته شود، و در نتیجه زمینه ای فراهم آید تا منجر به ارتقاء فرهنگ غنی تعاملات فرهنگی مردم شود.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی ، فرهنگ ، زیستی ، زمینه گرایی ، معماری