حضور حکمت ساختاری بدن انسان در حیطه ی معماری

ارزیابی مدام نتیجه ی به دست آمده، ضروری آفریدن اثر است، و تعمق در مقام مقایسه ی دائمی میان برونداد و نقشه ی نخستین، خود گونه ای سازندگی پیگیر به شمار می آید؛ معالوصف، قائل شدن به تمایز بین دو مفهوم پیشین -ساختن و اندیشیدن- امریست ناپذیرفتنی. بنیاد متافیزیکی باور به انسان چونان سوژه ی شناسای مستقل، که محور جهان است و تواند بر طبیعت تسلط یابد، زندگی فکری مدرنیته را رقم زد. در جوامع پیشانوگرا، هویت معضل نبود، و موضوع تفکر واقعنمیگشت. برداشت مدرن از ذات آدمی، جدای از ظاهر آراسته و یقین آکنده ای که در شماری از پراشتهارترین کارهای فلسفی یافته است، چندان رها از ناسازه گونی نیست؛ تا آنجایی که گاه میتوان تعریفهایی یکسر بی ارتباط با یکدیگر را پیراموناش پیدا نمود. با این وجود، میشود اذعان داشت که براساس ایده ی انسانگرایی، همه ی چیزها و پدیده ها، نه تنها ابژه، که ابزار شده، و ماده ی اولیه ای جهت تجربه ی سوژه به شمار میروند. انسان مدرن، تفاوتهایی گوهرین، هم دردایره ی اندیشه و جهان بینی، و هم در عرصه ی عمل و معیشت، با بشر دیرین یافته است. به دیگر سخن، نگاه اش به عالم و توقعات و رفتار او از هرزاویه عوض گشته، و گرچه دنیای امروزین، ظاهراً همانی به نظر میآید که گذشتگان در آن میزیستند؛ اما درواقع، باطن آن دستخوش تحول بنیادین شده و معنای تازه ای را برگرفته است. بدن بشر از منظر ادیان سنتی، نتیجهی تغییرات تکاملی تصادفی نیست، بل مخلوقیست الهی و مملو از رمزوراز، که حقایق مثالی مشخصی رابازتاب میدهد. در طول تاریخ، آدمی به شیوه های متفاوت، موضوع علوم قرار گرفته، و به فراخور آن، گاهی بعد روحانی، و در بعض ازمنه جنبه ی جسمانی اش مورد پرسش واقع شده است. نوشتار پیش رو، نگرشهای معطوف به انسان را با ترکیبی از تدابیر کیفی و احتجاج منطقی وامیکاود، و سپس با کاربست اسلوب توصیفی و موردپژوهی، چه گونگی بهره گیری از کالبد او در چهره ی معماری را به نمایش میگذارد؛ اثر ذیربط، آسمان خراش مسکونی چرخشی ست.

کلیدواژه ها:

اومانیسم ، انسان از منظر هنر ، اسکلت بندی تن ، معماری برگرفته از طبیعت ، برج پیکره ی پیچشی