ارزشهای پایداری در معماری بومی

طی چند دهه ی اخیر، حفظ طبیعت به یکی از بحث برانگیزترین موضوعات تبدیل شده است. در این راستا، گرایش و رویکردهای متنوعی شکل گرفته، که هر کدام به نوعی میکوشند، شیوه ای جدید برای حل مشکلات زیست محیطی اخیر به دست آورند. در عرصه ی معماری، از مهمترین رویکردهای موجود پایداری است. هدف جهانی پایداری، حفظ زمین است و خط مشیای که معماری پایدار ارایه میدهد، در ویژگیهای محتوایی موجود در پایداری محیطی، پایداری اجتماعی- فرهنگی و پایداری اقتصادی ریشه دارد. این رویکرد به منابع محلی، فرهنگ و ارزشهای قومی و نیازهای مردم بومی توجهی ویژه دارد، که بیانگر این واقعیت است که پایداری به بستر و زمینه ی خود وابسته است. مهمترین سؤال این تحقیق این است که ارتباط معماری بومی و معماری پایدار چیست و کدام ویژگیهای معماری بومی با اصول معماری پایدار تطابق دارد؟ در پی پاسخ به این سؤال، مقاله به روش تحقیق توصیفی تحلیلی، به بررسی کیفی معماری بومی در رابطه با پایداری پرداخته و پژوهش در پارادایم ساختارگرایی صورت گرفته است. نتایج حاصله بیانگر آن است که یکی از راهکارهای معماری پایدار، توجه به الگوهای معماری بومی میباشد. آنچه حایز اهمیت است، این است که در معماری بومی برای مکان و زمان پیدایش اثر، اهمیتی ویژه قایل است و علاوه بر توجه به گذشته، به شرایط و نیازهای زندگی امروز نیز توجه دارد. از این حیث معماری بومی دارای تفاوتهای ماهوی با معماری سنتی است، چرا که معماری سنتی از الگوها و اصول دارای شکل کالبدی پایدار تشکیل شده و قالب آن قابلیت تغییر چندانی ندارد. معماری بومی، معماری برگرفته از ویژگی های محیطی در جهت رفع نیازهای انسانی است. این معماری از شرایط اقتصادی، فرهنگی و اقلیمی تأثیر پذیرفته و در ارتباط با عوامل طبیعی به همراه خواسته های معنوی انسان شکل گرفته است. با بررسی صورت گرفته در مورد ویژگیهای نهفته در این معماری، ارزشهای معماری بومی به عنوان یک فرآیند کاربردی بر ویژگیهای معماری پایدار منطبق است.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، معماری سنتی ، پایداری ، ویژگی های محیطی