بهینه سازی انرژی مسکن، چالشی فراروی توسعه پایدار معماری

بحران های مختلف زیست محیطی، اجتماعی، اقتصادی و کالبدی شهرها که نتیجه برنامه ریزی نامناسب در سطح محلی است، سبب تنزل کیفیت ساخت و ساز مسکن شهری شده است. با بهره گیری از نظریاتی همچون توسعه پایدار می توان در جهت بهبود این بخش از معماری شهر گام برداشت. استفاده از اصول پایداری در مسکن، در فرایند برنامه ریزی شهری، می تواند کمک قابل توجهی به ارتقای کیفیت محیطی شهرها کند. بهینه سازی مصرف انرژی از راهکارهای موثر در جهت توسعه پایدار مسکن به شمار می رود، که کشورمان ایران از پتانسیل های بسیار گسترده ای برای نیل به این هدف برخوردار است. هدف این پژوهش، بررسی جایگاه مسکن با انرژی بهینه در توسعه پایدار و شرایط تحقق پایداری توسعه در معماری این بخش از ساخت و سازهای شهری است. روش تحقیق این نوشتار کیفی و از نوع استدلال منطقی است که از تحقیق کتابخانه ای اعم از کتاب، مقالات و سایت ها استفاده شده و با تحلیل و تکمیل مطالب به جمع بندی نهایی رسیده است. نتایج نشان می دهد که دستیابی به اهداف توسعه پایدار در زمینه بهره وری انرژی مسکن، نیازمند مشارکت فردی و اجتماعی یک جامعه است. در حال حاضر با توجه به پتانسیل های کشور در بحث انرژی، توسعه پایدار مسکن در جایگاه مطلوب خویش قرار ندارد و برای تحقق اهداف جامعه پایدار، نیاز به تدوین سیاست ها و راهکارهای عملی تر بهبود عملکرد بهره وری انرژی ساختمان احساس می شود.

کلیدواژه ها:

بهینه سازی انرژی ، توسعه پایدار ، مسکن ، معماری