اصول معماری بومی همساز با اقلیم مناطق سرد و ارائه راهکارهای طراحی اقلیمی جهت صرفه جویی انرژی (مطالعه موردی : بناب)

امروزه ورود معماری مدرن به محیط شهرها و حتی روستاها باعث شده تا معماران بدون توجه به اقلیمی که در ان کار می کنند به ساخت ساختمان هایی مبادرت کنند که هیچ گونه تناسبی با معماری بومی منطقه نداشته که این خود باعث افزایش استفاده از انرژی بیشتر جهت گرمایش و سرماش ساختمان می شود با داشتن اگاهی های لازم در زمینه طراحی اقلیم و رعایت آگاهانه اصول ان به سوی طراحی آگاهانه ای پیش می رویم که هم آسایش فضایی را فراهم می کند و هم هزنیه های اضافی و بی دلیل را کاهش می دهد این طراحی آگاهانه همان طراحی اقلیمی است. در این مقاله سعی بر آن شده است تا پس از توجیه اجمالی تعاریفی از معماری پایدار و اصول طراحی آن به بررسی مهمترین ویژگی های اقلیمی و الگوهای پایدار در معماری بومی منطقه مورد مطالعه پرداخته و موارد مربوط به آن در این اقلیم به چالش کشیده شود معماری بومی این منطقه از مصالح مورد استفاده تا فرم کلی بنا متاثر از محیط پیرامون خود می باشد که کمترین تاثیر نامطلوب را بر محیط دارند و همچنین کاهش انرژی مصرفی با استفاده از مصالح محلی، موجب پایداری محیط زیست و افزایش دوام بناها گردیده اند. روش تحقیق در این پزوهش کمی قیاسی و تجلیل و توصیف شرایط موجود بوده که با مطالعه موجود که با مطالعه نتایج تحقیقات قبلی در این حوزه و بررسی ویژگی های معماری بومی و تحلیل دیاگرام عناصر اقلیمی در بافت های سنتی این مناطق ارائه راهبردهای کاربردی برای افزایش کیفیت معماری نواحی مناطق سرد پیشنهاد شده است و در پایان مناسب ترین شیوه در زمینه سازگاری یشتر اقلیم و معماری در این منطقه ارائه شده است.

کلیدواژه ها:

اقلیم سرد ، معماری بومی ، معماری همساز با اقلیم ، طراحی پایدار