بررسی نقش بتن های قابل بازیافت در کاهش آلودگی محیط زیست روستایی منطقه آذربایجان

مناطق روستایی بخش عمدهای از جمعیت و عرصههای طبیعی کشور را به خود اختصاص دادهاند و جامعه روستایی نقش اساسی در حیات اقتصادی و اجتماعی کشور را دارد. اکثر سکونتگاههای روستایی بر مبنای معماری بومی و سنتی بناگردیدهاند. مسکن در اکثر روستاهای ایران و به ویژه در منطقه آذربایجان از چند عامل رنج میبرد: ضعف تکنیکی ساخت و ساز، وجود مصالح کم دوام و کم توجهی به مقاومسازی آن. از آنجا که کشور ایران بر روی کمربند زلزله آلپاید )آلپ( قرار دارد و بیش از 79 درصد مساحت ایران در مناطقی که خطر نسبی زلزله در آنها متوسط و یا زیاد واقع شده است، میطلبد که این سکونتگاهها نوسازی گردند. که با تخریب این بناها انبوهی از نخالههای ساختمانی تولید میگردد. امروزه مخاطرات زیست محیطی ناشی از سوء مدیریت این نخالهها به عنوان یکی از مشکلات کشور مطرح است و این مشکل درروستاها بیشتر از شهرها نمود دارد. بخش عمدهی این نخالهها بتن میباشند که قابلیت بازیافت را نیز دارند. این پژوهش با مطالعهی کتابخانهایی با هدف ارائه راهبردهای مناسب برای بررسی نقش بتن های قابل بازیافت در کاهش آلودگی محیط زیست روستایی منطقه آذربایجان انجام شده است. مقاله حاضر با بررسی دو مولفه آموزش مهندسی و بازیافتبتن به منظور تعامل هر چه بیشتر صنعت بتن و محیط میپردازد و راهکارهایی هم در زمینه آموزش مهندسی و هم در مورد بازیافت بتنهای اشاره مینماید. که رعایت این دو موضوع کمک به محیط زیست بوده و میتواند موجب کاهش اثرات مخرب نخالههای ساختمانیو در نتیجه موجب بهبود صنعت محیط زیست شده و همچنین زمینه توسعه پایدار را فراهم آورد

کلیدواژه ها:

بتن ، توسعه پایدار ، بازیافت ، روسازی ، سنگدانه ، محیط زیست ، آذربایجان ، روستا