بررسی چگونگی همنشینی مطبخ ، آشپزخانه و مسکن درسکونتگاه های ایرانی

خانه برای انسان همواره بیش ازیک مفهوم مادی و کاربردی بوده به گونه ای که حتی میتوان فرم بیرونی و تقسیم بندی های داخی آن را به گرایشهای فرهنگی و اجتماعی دهربوم نسبت داد دراین میان خانه های سنتی ایران به دلیل تاثیری که اثار گذشتگان بمادارند دارای جایگاه ویژه ای می باشند اما امروزه کمرنگ شدن این پیوند باعث شده که مجتمع های مسکونی نه برپایه هویت اصیل خود بلکه باتقلید ازالگوهای غربی شکل گیرند متاسفانه ایرانیان درابطه با جو مدنی ازنوعی که پس ازانقلاب مشروطیت ایران پدید آمد به پیوستگی ها و استمرارهای پدیده های ادبی - هنری توجه چندانی نکردند و اه نواوری و نوسازی صوری را درمعماری پیش گرفتند فضاهای سکونتی داخلی نیز ازاین تحولات درامان نبوده و ازاین میان فضای مطبخ و اشپزخانه بیش ازسایرفضاها دستخوش تغییر وتحول درطی گذار ازسنت به مدرنیته شده است مطبخ که تاپیش ازآن درخانه ها فضایی فرعی و خدماتی به شمار می آمد به تدریج با نام آشپرخانه با فضاهای اصلی مسکن تلفیق گردید ازاین رو این مقاله بااین رویکرد ضمن تحلیل فضای مطبخ و اشپزخانه و سیرتحول کیفیت های فضایی و مکانی آن دردوران مختلف و تاثیر پذیری آن ازفرهنگ غربی و تکنولوژیکی سعی دارد با ارایه الگوهایی به بیانی امروزی ازجایگاه فضای آشپزخانه دریک خانه ایرانی دست یابد

کلیدواژه ها:

فرهنگ ، معمای ، مطبخ ، آشپزخانه ، تحول