کاربرد نانو تکنولوژی در طراحی و ساخت مجتمع های مسکونی

کشور ایران با نرخ رشد جمعیت 4/2 درصدی و جمعیت شهرنشین 11 درصدی با مشکل رشد بسیار سریع جمعیت و تمرکزجمعیتی در مراکز شهری روبروست و به تبع آن ضرورت تامین مسکن به یک مساله فراگیر و همگانی تبدیل شده است. یکی ازچالشهای اصلی در صنعت ساخت و ساز، بازسازی ساختمانهای تجاری و مسکونی موجود از نظر کارایی انرژی است، استفاده از مصالح جدید میتواند سبب کاستن از هزینه های ساختمانسازی نیز بشود. نانو معماری، تلفیق فناوری نانو با معماری است که با استفاده از محصولات نانو، به معنای ایجاد تحول در معماری با توجه به انقلاب فناوری نانو در قرن بیست و یکم است. وجودمحدودیتهای موجود در شهرهای بزرگ منجر به گسترش ساخت مجتمعهای مسکونی در معماری معاصر گردیده است. مجتمع های مسکونی با انگیزه های مختلف و در الگو های متفاوتی ایجاد می شوند و لزوما از تمامی معیارهای ایجاد محیط مسکونیمطلوب برخوردار نیستند. نانو خانه ترکیبی از شکل ، عملکرد ، کنترل و امکانات اصلی یک سرپناه است. پتانسیل بالقوه فناورینانودر ساخت مصالحی که با آن میتوان به بالاترین حد رفع نیازهای انسان رسید ، اصلیترین عاملی است که آن را برای طراحی ساختمانها در آینده انتخاب میکند. پژوهش حاضر بر آنست که فناوری نانو را در ساخت مجتمع مسکونی بررسی نماید و باشناخت عرصه های نانوفناوری، راه های بهبود شرایط صنعت ساخت و ساز مجتمعهای مسکونی بررسی شود. روش پژوهشتوصیفی بوده و از منابع کتابخانه ای و اسنادی برای انجام آن استفاده شده است. میتوان نتیجه گرفت که ورود نانو تکنولوژی به صنعت ساختمان با مزایای منحصر بفردی که فراهم می سازد به گسترش میل عمومی به استفاده از مجتمع های مسکونی بهداشتی، ایمن ، زیبا و کمهزینه کمک شایانی می کند.

کلیدواژه ها:

مسکن ، فن آوری نانو ، نانو خانه ، مجتمع مسکونی