رابطه دوسویه ی عمران ظاهری و عمران معنوی شهرها ازمنظرقرآن وروایات

زمین بستر زندگی انسان و تعالی روح او و مسیری است که بتواند ازآن به غایت افرینش خود برسد یکی ازکارهایی که انسان برای بهره گرفتن اززمین انجام میدهد عمران ظاهری آن به معنای آبادکردنش است تازمین را بصورتی قابل استفاده برای خود بکند امروزه متاسفانه انسان ها این فعل را صرفنظر ازروح و تکامل آن انجام میدهند و پرداختن به آن را نیز جدای ازروح به عنوان یک ارزش برای تحقق آسایش و راحتی درزندگی زمینی میدانند اما حقیقت این است که عمران ظاهری زمین بدون توجهبه روح انسان آباد کردن پوسته ای بی مغز بوده که نتیجه اش ناپایداری و زوال آن است زیرا حیات دنیوی زمینی به صریح ایات و روایات فانی است دراین مجال به شناخت رابطه ی دوسویه عمران ظاهری و عمران معنوی شهرها ازمنظر قرآن و روایات ومخصوصا نهج البلاغه و تاثیر آنها بریکدیگر پرداخته و عمران ظاهری را به عنوان وسیله ای برای تحقق عمران معنوی و آن را عامل مانایی عمران ظاهری معرفی کرده ایم لذا هدف ازطرح این مقاله اصالت نبخشیدن به عمران ظاهری درنگرش صحیح دینی و درعین حال پرداختن به عمران ظاهری باتوجه به مبانی عمران معنوی وروحانی است

کلیدواژه ها:

عمران زمین ، انسان ، شهر ، روح ، حیات معنوی ، دین