بررسی نقش قلمرو بر افزایش حس اجتماع در عرصه های زندگی جمعی مجتمع های مسکونی

از آن جایی که انسان موجودی است اجتماعی، دوستی با دیگران و معاشرت صمیمانه و همدلی و همراهی با همنوعان ازضرورت های سازمان وجودی او به شمار می آید. حیات جمعی فرصتی جهت رها شدن از تنشهای زندگی روز مره ،گذراناوقات فراغت، تعاملات اجتماعی وگردهمائی افراد و گروههای مختلف و بستری برای حضور ،آزادی بیان ابراز آنها در فضاست . اجتماع پذیری در فضاهای عمومی بر پایه نیاز مردم به حس تعلق اجتماعی وتعامل با یکدیگر قرار دارد و این امر در یک فضای اجتماعی حمایت کننده در کنار تأمین آسایش فیزیولوژیکی ادعای قلمرو، حس مالکیت و در یافت عدالت درفضا ،میسر خواهد بود .اگرچه قلمرو فی نفسه راهی برای دستیابی به خلوت می باشد، اما وجود یک سلسله مراتب از قلمروها در محیط باعث افزایش احساس خلوت و امنیت در ساکنین می شود. در واقع با داشتن سلسله مراتبی از قلمروها،نیرو های محیطی در فضا کمرنگ شده از نفوذ آنها کاسته می شود. در یک سلسله مراتب غنی، فرد احساس کنترل و در نتیجه امنیت بیشتری را در قلمروی خود احساس کرده، زمینه استفاده از محیط افزایش می یابد. یکی از مسایل عمده در مجموعه های مسکونی امروز ارتباط ناگهانی ساکنین از فضای خصوصی خود با فضای کاملا عمومی است. این مساله باعثمی شود تا قلمرو جهت افزایش خلوت از حیث دو نیروی فوق الذکر، از محیط اطراف خود ایزوله گردد. ایزوله شدن قلمرو، تعامل آن با محیط خارج از خود کم می کند و به احتمال زیاد بر تعامل اجتماعی ساکنین قلملروهای مختلف تاثیر منفی می گذارد. اجتماع پذیری در فضا بر پایه نیاز انسان ها به حس تعلق اجتماعی و تعامل با یکدیگر قرار دارد و این امر در یک فضایاجتماعی حمایت کننده در کنار تأمین آسایش فیزیولوژیکی رعایت قلمرو و حس مالکیت و دریافت عدالت در فضا، میسر خواهد بود. در واقع با تأمین این عوامل می توان باری دیگر حیات جمعی را به مجتمع های مسکونی و زندگی آپارتمان نشینی امروزه بازگرداند. این گردآوری با روش کیفی مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای بررسی شده است که در آن ابتدا به بیان و بررسی لزوم حس اجتماع پرداخته است و سپس تاثیر عامل قلمرو را بر افزایش حس اجتماع و زندگی جمعی بررسی نموده و در انتها راهکارهای موثر در این زمینه را ارئه کرده است

کلیدواژه ها:

قلمرو ، زندگی جمعی ، تعاملات اجتماعی ، اجتماع پذیری