محیط های بازسازنده برای کودکان

محیط های بازسازنده، به عنوان محیط هایی که به بهبود و بازسازی تمرکز و در نتیجه کاهش استرس از طریق بالابردن توانایی فرد در مقابل تنش ها کمک می کنند، شناخته شدهاند و از زوایای مختلف، مورد پژوهش قرار گرفته اند. در اینمیان، توجه به گروه های مختلف استفاده کنندگان از اهمیت بالایی برخوردار است و کودکان به عنوان یکی از مهمترینگروه های استفاده کننده مطرح هستند. گنجاندن کودکان در درک محیط توسط آنها، به احتمال زیاد منجر به شناساییجزییاتی که توسط بزرگسالان در نظر گرفته نمی شود، خواهد شد. هدف پژوهش حاضر بررسی نظریات مربوط به محیط هایبازسازنده، عوامل شکل دهنده ی محیط های بازسازنده و ابزار سنجش این عوامل در ارتباط با کودکان است. به همین منظوربا مرور ادبیات موضوع در زمینه ی محیط های بازسازنده، ابتدا نظریات اصلی مطرح شده در این زمینه را بیان کرده، سپسعوامل شکل دهنده ی محیط های بازسازنده یعنی؛ دوربودن، جذابیت، سازگاری و وسعت را تعریف کرده و سپس به بررسیروشها و ابزار سنجش محیط های بازسازنده و مقیاس های طراحی شده برای درک کودکان از محیط بازسازنده، خواهیمپرداخت و در نهایت چند پژوهش جدید با استفاده از این نظریه ها و این مقیاس ها را به اجمال مورد بررسی قرار خواهیمداد. نتایج پژوهش نشان می دهد، به منظور گنجاندن کودکان در درک آن ها نسبت به محیط های بازسازنده، مقیاس هاییمعرفی شده است، این مقیاس ها اعتبارسنجی شده و در جدیدترین پژوهش ها در زمینه ی محیط های بازسازنده برای کودکانمورد استفاده قرار می گیرند و معیارهایی به منظور طراحی محیط های بازسازنده برای کودکان به دست میدهند.

کلیدواژه ها:

محیط بازسازنده ، کودکان ، عوامل محیط بازسازنده ، مقیاس سنجش بازسازی ادراک شده