دیکانستراکشن و تقابل های دوتایی

دیکانستراکشن یکی از نظریه های مهم مطرح شده در فلسفه، هنر و به خصوص معماری است که برای اولین بار در میانه دهه1976 توسط فیلسوف معاصر فرانسوی، ژاک دریدا مطرح شد و از اواخر دهه ی 1980 با اشتیاق فراوانی در معماری دنبال شد.یکی از مهمترین رویکردهای انتقادی فلسفه دیکانستراکشن، نقد مفاهیم متافیزیک و پیش فرض های جاافتاده و بازخوانیمجدد و باز تعریفی از این مفاهیم است. اعتقاد به این مفاهیم و حقایق در گذشته، نوعی ساده گرایی را در بطن خود داشتهاست؛ از این رو فلسفه دیکانستراکشن علاوه بر طرد این مفاهیم، ضعف سیستم های منطقی گذشته و خطاپذیری ذهن انسانرا نشان می دهد و شرایط را برای بروز مفاهیم و معانی نوین مهیا می کند تا امکان بروز احساس و تجربه ای جدید برایمخاطب را مطابق با شرایط کنونی امروز فراهم گرداند؛ بنابراین از آن جایی که باورها و معیارهای ما در هر زمان، معماری ما راتشکیل می دهد، اکنون زمان آن فرارسیده که این باورها و اصول شکسته شوند و مفاهیم متافیزیکی و جفت های مفهومی درهنر و معماری بررسی شوند تا به مدد کشفیات علمی و رد مفروضات قدیمی، اساس مفاهیم جدید بر حقایق محض استوارگردد. در این پژوهش که به شیوه ی توصیفی_تحلیلی تهیه شده است، هدف آن است که ضمن تبیین نظریه دیکانستراکشن وشالوده شکنی و تاثیر آن در معماری، به معرفی تقابل های دوتایی در نظام ها و گونه های سنتی معماری و نحوه ی واژگونیاین مفاهیم در معماری اکنون بپردازد.

کلیدواژه ها:

دیکانستراکشن ، ژاک دریدا ، پساساختارگرایی ، تقابل های دوتایی