مولفه های تقویت کننده غنای حسی درطراحی محیط های آموزشی نابینایان

امروزه تاثیر حوزه وسیع روانشناسی محیط در ارتقاء کیفیت معماری را نمیتوان نادیده انگاشت. روانشناسی محیط، رابطه انسان بامحیط کالبدی و تاثیرات این دو بر یکدیگر را مورد بررسی قرار میدهد. از طرفی انسان از طریق حواسش با محیط ارتباط برقرار می کند،اطلاعات و پیام ها را دریافت و منتقل می کند. نخستین گام انسان در برقراری ارتباط با محیط پیرامونش احساس آن محیط است. داده هایمحیطی (محرک های برونداد) توسط اعضاء حسی انسان و رشته های عصبی دریافت شده و به مغز منتقل می شود. تحلیل و تفسیراطلاعات دریافت شده از محیط در مغز گام بعدی است که منجر به ادراک و سپس، شناخت محیط می شود. غدای حسی، تجربه فزایندهحواس در فضای قرارگیری انسان است که باعث مانوس شدن بیشتر فرد با محیط و کیفیت هرچه بیشتر فضای کالبدی می شود. این مقولهبرای نابینایان و کم بینایان که در حال حاضر حدود ۷۵۰ هزار نفر از جمعیت کشور را تشکیل می دهند، دارای اهمیت ویژه ای است. ایجادغنای حسی در فضای آموزشی به دو طریق خاص می تواند به نابینایان یاری رساند. رعایت کیفیته ای حسی و تداوم در این امر می تواندباعث افزایش مهارت های غیربصری در افراد شود و از سوی دیگر به عنوان نشانه و جهت یابی در فضا به حفظ استقلال آن ها و ... کمککند. چراکه موضوع اساسی در جهت جبران ضعف دیداری نابینایان، ایجاد انگیزه ای برای تحرک آنان می باشد. پویایی که در فضای چندحسی تجربه می شود، می تواند منجر به این امر مهم شود. این پرسش مطرح است که راهکارهای فزاینده غنای حسی در محیط آموزشیچیست پاسخ به این پرسش و در راستای آن تلاش برای ایجاد فضایی متکی بر حواس غیر بصری و استفاده بهتر از آن در خلق یکفضای کالبدی معماری ماندگار در خاطره افراد نابینا هدف اصلی پژوهش است که بر اساس روش تحلیلی د توصیفی استوار می باشد.

کلیدواژه ها:

غنای حسی ، نابینایان ، روانشناسی محیطی ، حواس ، فضای کالبدی آموزشی