پرورش خلاقیت کودکان از طریق آموزش معماری در فضای بازی

علاقه کودکان به حجم سازی بر هیچ کس پوشیده نیست؛ آنها سعی می کنند با آنچه در اختیار دارند، خلق کنند و یکی از سازه های آنها به معماری ختم می شود. در ایران به جز کودکانی که به برخی از مراکز خوب آموزشی دسترسی دارند اکثرا محروم از آموزش همراه با خلاقیت می باشند و این به دلیل کمبود ابزار کار و عدم مکان مناسب برای آموزش می باشد. در این تحقیق تلاش شده به ارایه راهکار مناسب که نیازی به ابزارهای کار پیچیده و هزینه بر نیست وصرفا از آنچه در دسترس خانواده ها می باشد پرداخته شود. همچنین هدف اصلی پژوهش پرورش خلاقیت معمارانه کودکان است. امروزه در برخی از روستاها و اغلب شهرها زمین های بازی وجود دارد که با وسایل بازی اندک فقط سبب رشد جسمی کودک می شود، اما می توان با ایجاد بستر مناسب و ابزار کار قوه خلاقیت کودک را فعال کرد، بطوری که با استفاده از زمین های بازی عمومی و وسایل دور ریز و ارزان از قبیل بطری پلاستیکی، لاستیک فرسوده، گل و خاک، شن و ماسه، کارتن، شانه تخم مرغ را به عنوان ابزار کار برای پرورش خلاقیت کودک درنظر گرفت. کودکان برای زمین های بازی خود به جمع آوری ابزار کار اقدام می کنند و با بازیافت آنها که بخشی از فرایند آموزش است و تبدیل به احجام خلاقانه به مفهوم آن نیز پی می برند و به سمت خلاقیت گام بر می دارند و با پرورش و حفظ آن تا بزرگی، می توانند فردی مفید برای جامعه باشند و اگر بخواهیم شاهد شکوفایی و رشد خلاقیت باشیم باید بذر آن را از کودکی کاشت و مراقبت نمود، به عبارتی خلاقیت، استعدادی عمومی و طبیعی است که همه کم یا زیاد از آن برخوردارند و درصد ظهور و رشد آن وابسته به محیط و شرایط می باشد.

کلیدواژه ها:

آموزش ، خلاقیت ، کودکان ، معماری ، زمین بازی