بررسی مبحث نوزدهم مقررات ملی ساختمان در ایران: صرفه جویی درمصرف انرژی

تحقیقات نشان داده بزرگترین عامل انتشار گازهای گلخانه ای، آلودگی حاصل از استفاده سوخت های فسیلی است، که دو سوم این گازها را در دنیا می گستراند و بخش ساختمان 40 درصد از کل مصرف انرژی کشورها را به خود اختصاص می دهد. لذا به راحتی می تواند نتیجه گرفت که بخش ساختمان سهم عمده ای در آلودگی زیست محیطی و مصرف منابع سوخت فسیلی دارد. از طرفی طراحی آگاهانه ساختمان ها و سکونتگاه های بشر بویژه مسکن، با توجه به مسیله انرژی می تواند از میزان وابستگی آنها به مصرف انرژی جهت گرمایش و سرمایش ساخت و ساز تا حدود قابل توجهی بکاهد همانگونه که پیشینیان ما قادر بودند بدون بکارگرفتن ابزار مکانیکی پیشرفته و فنون پیچیده در شرایط اقلیمی گوناگون به سر برند. لذا برای رسیدن به هدف کاهش مصرف انرژی در ساختمان باید دنبال ایده های اجرایی باشیم. در همین راستا پس از مطرح شدن مسیله صرفه جویی در مصرف انرژی، مبحث 19 مقررات ملی ساختمان توسط کارشناسان ایرانی ویرایش شد تا بدین گونه مهندسین و فعالان در صنعت ساختمان به این رسالت نایل ایند. حال سوالی که مطرح می شود این است که آیا این مقررات نقش لازم را در صرفه جویی در مصرف انرژی در بخش ساختمان ایفا کرده است. در این گفتار سعی شده با دیدی موشکافانه مقررات ملی ساختمان در بحث صرفه جویی در مصرف انرژی، میزان جامعیت مباحث مطرح شده، کاستی ها، شیوه اعمال و اجرای آنها بررسی شود. و اینکه چه میزان این مقررات در نیل به هدف آن، که همانا صرفه جویی در مصرف انرژی در بخش ساختمان است، می تواند کارآمد باشد مورد تجزیه و تحلیل قرار خواهد گرفت.

کلیدواژه ها:

انرژی ، صرفه جویی ، بهینه سازی ، ساختمان