بررسی فضاهای تعاملی موسیقی در معماری ایران

موسیقی در این سرزمین هیچ گاه بی آیین نبوده است. آیین به معنای مناسک و مراسم ویژه اجرا، هم روح باطنی این موسیقی است و هم کالبد ظاهری آن که معماری خاص خود را شامل می شود. همچنین میان معماری ایرانی و موسیقی ایرانی ارتباط زیادی از لحاظ مفهومی برقرار است. این دو هنر چه از لحاظ حس و فضایی که ایجاد می کنند و چه از لحاظ ساختار و قواعد شکل دهندشان نظیر ریتم، تکرار، تاکید و ... ارتباط زیادی با هم دارند. معماری ایرانی و موسیقی ایرانی از حکمت ایرانی نشات گرفته اند و با تمام شیون زندگی ایرانیان در طول تاریخ عجین بوده اند. بنابراین جزیی از هویت و فرهنگ ایرانیان می باشند. هویتی که برای ایرانیان معاصر به سبب هجوم مدرنیته از دنیای غرب کمرنگ شده است. از آنجا که بسیاری از فضاهای تعاملی موسیقی در ایران امروزه نمود خارجی ندارند. بنابراین ضرورت این تحقیق، شناخت، حفظ و احیاء فضاهای تعاملی موسیقی است. در این پژوهش از روش کتابخانه ای و میدانی استفاده شده است و به بررسی فضاهای تعاملی که از گذشته تا به امروز همواره با موسیقی همراه بوده می پردازد و نتایج حاصل از این تحقیق بیانگر این است که فضاهای تعاملی فراموش شده در فرهنگ ایران زمین، با به کارگیری اصولی همچون درون گرایی، وحدت گرایی، ... که هم در موسیقی و هم در معماری ایران همواره وجود داشته، می توان هویت گمشده این فضاها را همچون گذشته به آنها بازگرداند و همچنین با تغییر در شهرسازی، ایجاد فضاهای تعاملی در مجتمع های مسکونی و ... حضور هر چه بیشتر مردم در این فضاها را دوباره حس کرد.

کلیدواژه ها:

فضای موسیقی ، فضای معماری ، معماری ایران ، فضاهای تعاملی