بررسی تطبیقی باغ ایرانی (چهار باغ) و اصول نظام دهنده

باغ ایرانی در دوران هخامنشی به اوج کمال و رشد خود رسید و الگوی چهارباغ را که یکی از ماندگارترین ابداعات این دوران می باشد را در پاسارگاد به منصه ظهور گذاشت. باغ ایرانی مفهومی از حس مکان را القا می کند که از یک سو ارتباط میان جزء و کل را در نحوه سازمانده اجزاء در کلیتی واحد و منظم، و از سوی دیگر قرارگیری باغ به عنوان جزیی از بافت شهری ایران که اکثر مساحت آنرا اقلیم گرم و خشک شامل می شود و همچون بهشتی در دل آن قرار دارد شامل می شود و با داشتن قابلیت های فراوان حس مکان را که دارای قابلیت انعطاف پذیری کالبدی و تعادل بافت محلی جهت ایجاد آرامش با جمع آوری و سازماندهی گذرها، لبه ها و نشانه های بافت شهری سنتی را داراست فراهم می آورد. نفوذپذیری باغ ایرانی با قدرت انتخاب، معرف کلیدی جهت پاسخ دهندگی بافت شهری را نیز شامل می شود. در این نوشتار بررسی تطبیقی اصول و مبانی نظام دهنده طراحی به ارکان طراحی مناسب با رویکرد باغ ایرانی پرداخته و نقش محوری باغ ایرانی در بافت سنتی شهرها را نیز مورد تاکید قرار می دهیم.

کلیدواژه ها:

چهارباغ ، حس مکان ، انعطاف پذیری ، نفوذپذیری ، اصول نظام دهنده