بررسی اثرات واحد همسایگی و نقش آن در ارتقاء تعاملات اجتماعی ساکنین در مجتمع های مسکونی

انسان موجودی اجتماعی است و ذاتا نیاز به برقراری ارتباط با انسان های دیگر دارد. با توجه به میزان حضور انسان در مسکن در بیشتر ساعات روز، نزدیکترین و در دسترس ترین افراد برای رفع این نیاز، همسایگان هستند. افراد با برقراری تعاملات اجتماعی در واحدهای همسایگی، علاوه بر رفع نیازهای اجتماعی خود، موجب ایجاد هویت، امنیت، رضایت و حس مالکیت در مجتمع های مسکونی می گردند. در جوامع امروزی نقش واحد همسایگی بسیار کمرنگ و محدود شده و خلاء این مهم در گذر مستقیم بین عرصه عمومی و خصوصی، زمینه ساز مشکلات بسیاری میان افراد در اجتماع شده است. هدف اصلی از انجام این تحقیق این است که با بررسی مولفه ها و اثرات اصلی واحد همسایگی، راهکارهایی برای بالا بردن سطح تعاملات اجتماعی ساکنین ارایه گردد. روش تحقیق در این پژوهش، تحلیلی- توصیفی و جمع آوری داده ها بصورت اسنادی و کتابخانه ای بوده است. در این تحقیق، پس از توضیح مطالبی در زمینه انواع واحد همسایگی و عرصه بندی آن ها، برخی از الگوهای کالبدی موثر در طراحی واحدهای همسایگی برای ارتقاء سطح تعاملات اجتماعی ساکنین ذکر شده است. همچنین در ادامه اثراتی که با بالا رفتن سطح تعاملات در محل سکونت به وقوع می پیوندد، مورد بررسی قرار گرفته اند. نتایج پژوهش حاکی از آن است که در صورت طراحی مناسب و هدفمند فضاهای جمعی در محیط های مسکونی در قالب واحدهای همسایگی، افزایش تعاملات اجتماعی و ارتقای کیفیت ساکنین حاصل می گردد و برای رسیدن به این مهم، راهکارهایی برای طراحی واحدهای همسایگی ارایه شده است.

کلیدواژه ها:

واحد همسایگی ، تعاملات اجتماعی ، مجتمع مسکونی ، عوامل کیفی