پیوند بین کودک و طبیعت: نقش معماری در تشویق کودکان به انجام رفتار حامی محیط زیست

وضعیت محیط زیست در دهه های اخیر نشان می دهد مسایلی همچون گرم شدن کرهی زمین، کمبود آب، از دست دادن تنوع زیستی و ... که تهدیدی برای پایداری محیط زیست به شمار می روند، ریشه در رفتار انسانی دارند. به عبارت دیگر،بخش عمده ی این مشکلات، به دلیل نبودن آگاهی های لازم در زمینه ی مسایل زیست محیطی در بین افراد و همچنین عدم وجود ارتباط بین انسان و طبیعت است. از سوی دیگر با توجه به این که شکل گیری نگرش ها، مهارت ها، ارزش ها وتعهدات زیست محیطی در سنین پایین آغاز می گردد، بنابراین کودکان نقش مهمی در حوزه ی محیط زیست خواهند داشت و در نتیجه آموزش محیط زیست و شناساندن الگوهای رفتاری حامی محیط زیست به کودکان، از طریق تقویت ارتباط بین آنها و طبیعت گام بسیار مهمی در راستای رسیدن به پایداری محیطی بلند مدت در آینده خواهد بود. دراین پژوهش، ابتدا به بررسی تیوری های مختلف در زمینه ی آموزش محیط زیست و رفتار حامی محیط زیست پرداخته شده است، سپس با در نظر گرفتن مدل های یادگیری کودکان و شیوه های مختلف تجربه ی طبیعت ، نقش معماری در ایجاد ارتباط بین این دو مورد بررسی گردیده است. هدف پژوهش حاضر، ارایه ی راهکارهای طراحی معماری جهت تقویت ارتباط کودکان با طبیعت و درک و فهم مسایل و ارزش های زیست محیطی است که در نتیجه انتظار می رود اینامر منجر به تشویق و هدایت کودکان به انجام رفتار حامی محیط زیست گردد. روش گردآوری اطلاعات در این پژوهش به صورت کتابخانه ای و اسنادی و همچنین توصیفی است. نتایج حاصل از بررسی مطالعات و تیوری ها در قالب مدل مفهومی ارایه گردیده است. سپس بعد از معرفی نمونه های موردی انجام شده در این راستا، در بخش نتیجه گیری،راهکارهای طراحی مناسب ذکر شده است.

کلیدواژه ها:

کودک ، طبیعت ، معماری ، آموزش زیست محیطی ، رفتار حامی محیط زیست