ویژگی های مشترک در طراحی فضاهای آموزشی مخصوص کودکان

از آنجایی که کودکان جزیی از جامعه انسانی به شمار می آیند، باید از حقوق شهروندی به نحوه مطلوبی برخوردار باشند،این در حالی است که با نیم نگاهی به فضاهای عمومی موجود می توان دریافت؛ کودکان و فضاهای مرتبط، به عنوانعناصر فراموش شده اماکن عمومی و اجتماعی لحاظ می گردند. فضا در کیفیت آموزش و پرورش نقش بسیار مهمی ایفامی کند. فضاهای مربتط با فعالیت کودکان باید دارای شرایط مناسب و مطلوب برای رشد فیزیکی، ذهنی، عاطفی واجتماعی آنان باشد. تحقق این امر از طریق به کارگیری المان های طراحی معماری ای که منطبق با شرایط جسمی وروانی کودک باشد، امکان پذیر است. معماران باید در طراحی ساختمان هایی که برای کودکان طراحی می کنند بایدفضایی برای انواع فعالیت های مناسب سن کودکان در نظر گیرند. همچنین نمی توان از تاثیر فضاهای باز و عناصرطبیعی که در رشد خلاقیت کودکان موثراند بی توجه بود. اما ساخت و سازهای معماری مختص به این امر در کشور مابسیار کمرنگ است. در کشور ما وجود فضاهای کوچک، شلوغ و بی رنگ، مانع ذوق و شوق و شکوفایی و قدرت تاثیر گذاردر کودکان شده است. در این پژوهش تلاش می گردد تا با استفاده از روش تحقیق- توصیفی و بهره گیری از یافته هایروانشناسی و رفتار کودکان، ویژگی های کالبدی و مبانی نظری طراحی مرکز رشدی با رویکرد بازیگونه و هدف رشداستعداد و خلاقیت تبیین گردد. مشاهده می شود که باید معیارهایی همچون نادانستنی ها، خلاقیت، یادگیری و ... درطراحی مد نظر قرار گبرد. همچنین کودک برای شناسایی و درک فضای اطراف، از تمام حواس خود بهره می گیرد و باطراحی فضای متناسب با نیاز کودک می توان این بهره را در جهت مثبت هدایت نمود.

کلیدواژه ها:

طراحی ، ادراک فضا ، خوانایی معماری ، خلاقیت ، کودک