نقش معماری در توسعه صنعت گردشگری سلامت در راستای تحقق توسعه پایدار در منطقه آزاد چابهار

محیط زیست پایدار نیازمند معمای پایدار است. معماری از یک سو آثار تاریخی و قدیمی حفظ می کند و از سوی دیگر می تواندفضاهایی جدید برای جذب مردم ایجاد کند. معماری دارای استعداد برای تعریف فضاهایی است که نتیجه آن تاثیر نیرومندی بر رفتار و درک انسان می گذارد و این دقیقا همان چیزی است که همیشه در تعریف پایداری مورد توجه قرار گرفته شده است، به حداکثر رساندن سود اقتصاد و حفظ اکوسیستم، آنچه که باید به عنوان رویکرد معماری برای دستیابی به تمام اهداف توسعه پایدار درنظر گرفته شود اصول و ابزار معماری نیست، بلکه فراهم کردن بستر سازی مناسب برای تحقق توسعه پایدار می باشد. با توجه به لزوم ایجاد توسعه پایدار باید به بررسی پارامترهای این هدف پرداخت. از جمله این عوامل می توان به گردشگری سلامت و پیامدهایی آن و همچنین نقش معماری پایدار در دستیابی به توسعه پایدار اشاره نمود. گردشگری خود به عنوان صنعتی نوپا می باشد و دارای اهداف فراوانی می باشد و نیز می تواند در راستای ارضا و تحقق بسیاری از نیازهای توسعه پایدار حرکت نماید. حضور گردشگران در یک منطقه می تواند باعث ایجاد تعاملات اجتماعی و فرهنگی با مردم ساکن در آن منطقه گردد. در این تحقیق علاوه بر گردشگری سلامت به تجزیه وتحلیل یکی دیگر از عوامل موثر بر تحقق توسعه پایدار یعنی معماری پایدار می پردازیم. ضرورت ایجاد و توسعه هرچه بیشتر مقوله پایداری در معماری به خوبی قابل مشاده است. منطقه چابهار در منتهی الیه جنوب شرقی ایران و در محیطی بکر و دور از هیاهوی کلانشهرها قرار دارد که با وجود ویژگی های طبیعی- محیطی و جاذبه های فرهنگی ریخت شناسی بی نظیر این منطقه، شرایط خاص اقلیمی و زمین شناسی از جمله در عرض جغرافیایی نزدیک به منطقه استوایی واقع شده است. لذا دارای نوسان های اندک دمایی در طول سال نیز می باشد که همین مسیله می تواند باعث تبدیل شدن این منطقه به قطب گردشگری ایران شود.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، توسعه گردشگری ، سلامت ، توسعه پایدار ، منطقه آزاد چابهار