ارزیابی توزیع مکانی پارک های شهری با استفاده از روش شبکه بندی (مطالعه موردی: تایباد)

امروزه افزایش تعداد و تراکم جمعیت شهرها از یک سو و استقرار و تمرکز صنایع در مجاورت شهرها و گسترش استفاده از وسایلنقلیه ی موتوری از سوی دیگر، ساکنان شهرها را در معرض انواع آلودگی های هوا، صوتی، اغتشاش های بصری و فشارهای روانی قرارداده است. در چنین شرایطی توجه به برنامه ریزی برای فضای سبز و پارک های شهری با توجه به نقش مهم آن در کاهش آلودگی،زیباسازی چهره و منظر شهر، تامین نشاط روانی و سلامت جسمی و تقویت تعاملات اجتماعی از ضرورت و اهمیت خاصی برخورداراست. هدف از این تحقیق، بررسی و تحلیل چگونگی توزیع فضاییی پارک های شهر تایباد است. این تحقیق ازنظر ماهیت توصیفی -تحلیلی بوده و اطلاعات موردنیاز به دو روش کتابخانه ای و میدانی گردآوری شده است.برای بررسی نحوه پراکندگی پارک های شهرتایباد در مناطق مختلف شهر از روش شبکه بندی و ایجاد پنجره های مشاهداتی استفاده شده است. با استفاده از این روش منطقهموردمطالعه به چهار قسمت مساوی تقسیم شده که مساحت هر یک از این قسمت ها 400 هکتار می باشد. نتایج تحقیق نشان می دهدکه سرانه فضای سبز شهر تایباد خیلی کمتر از استانداردهای تعریف شده بوده است، به طوری که از مقایسه مساحت وضع موجود بامساحت پیشنهادی بر اساس طرح جامع مشخص می شود که 507919 مترمربع کمبود وجود دارد. همچنین فضای سبزموجود نیز به صورت متعادل و متناسب در سطح شهر توزیع نشده است، به طوری که بیشترین تعداد و مساحت پارک ها در منطقهمرکزی و شمال شرقی شهر پراکنده شده اند. این در حالی است که قسمت جنوب که بافت قدیمی شهر را شامل می شود و همچنینغرب شهر نسبت به سایر مناطق از فضای سبز کمتری برخوردار است.

کلیدواژه ها:

فضای سبز ، پارک های شهری ، روش شبکه بندی ، تایباد