ارزیابی اهمیت نقش ظرفیت حامل محیطی (Carrying Capacity) در تدوین برنامه های توسعه شهری در جزایر کوچک خلیج فارس

رشد و توسعه شهری در جزایر کوچک گردشگری، دارای محدودیتی است که متاثر از محدوده جغرافیایی حاکم بر ایننوع جزایر می باشد. این محدودیت، به واسطه وجود تفاوت اساسی در ماهیت برنامهریزی رشد و توسعه یک شهر معمولرا با محیط های شهری در جزایر کوچک رقم می زند. چرا که عموما در شهرهای سرزمین اصلی، امکان رشد و گسترشجغرافیایی شهر در بخش هایی از اطراف آن، بیش و کم مقدور و میسر است. ولیکن، از آنجایی که شهرهای جزیرهای ازهمه جهات جغرافیایی محصور و محدود در مرزهای آبی دریای اطراف هستند، امکان رشد و گسترش پهنه جغرافیاییشهر، فراتر از مرزهای آبی آن، غیر ممکن می نماید. از این رو، تدوین برنامه رشد و توسعه شهری در این خاک پاره هایمحصور در دریا نیز، متعاقبا متاثر از این محدودیت جبری خواهند بود. به نظر می رسد، که برخلاف روشهای مرسوم درتخمین نرخ رشد جمعیت و نرخ رشد شهر در روشهای متداول برنامه ریزی شهرهای معمول، رویکرد اصلی در تدوینطرح های جامع و تفصیلی و برنامه های توسعه شهری در جزایر می بایستی به جای متغیر فرض نمودن جمعیت و مفروضداشتن برخی اراضی اطراف برای توسعه های آتی، این دو متغیر را در قالب دو مقدار ثابت و غیر قابل تغییر درنظر گرفته وراهبردهای توسعه شهری و رشد، جذب و دفع جمعیت در این گونه جزایر، براساس ثابت بودن این مقادیر، ارایه گردند. این جستار تلاش دارد تا اهمیت نقش ظرفیت حامل محیطی را به عنوان یکی از مهمترین و تاثیرگذارترین عوامل درتعیین ظرفیت غایی توسعه جمعت و ظرفیت نهایی توسعه شهری، به منظور تدوین برنامه ریزی توسعه شهری در جزایر کوچک خلیج فارس با تاکید بر جزیره کیش به عنوان نمونه موردی، بررسی و ارزیابی نماید.

کلیدواژه ها:

ظرفیت حامل محیطی ، برنامه ریزی در جزایر کوچک ، جزیره کیش ، محدودیت های رشد شهری در جزایر