نقش شهرسازی و معماری نوگرای دوره پهلوی دوم شاهین شهر در جذب مهاجران شهرهای جنوبی ایران

عرصه های سیاسی، اجتماعی و اقتصادی ایران شاهد تحولات وسیعی در دوران پهلوی بودند. این تحولات اثرات فرهنگی،جمعیتی و کالبدی وسیعی بر جای گذاشتند. در این دوره تمرکزگرایی، مهاجرت و سیاست های توسعه موجب رشد فزایندهجمعیت شهرهای بزرگ ایران شدند و به این ترتیب کمبود مسکن و گرانی زمین در شهرهای بزرگ و در پی آن سیاست ایجادشهرهای جدید به وجود آمد. شاهین شهر، ازجمله شهرهایی است که جهت اسکان سرریز جمعیت اصفهان و همچنین سکونتدادن کارمندان شرکتهای آمریکایی شاغل در این شهر، در دوران پهلوی دوم طراحی و احداث گردید، با این وجود طراحی ومعماری نوگرا و متفاوت این شهر در قیاس با اصفهان به عنوان شهر مادر، باعث ایجاد هویت اجتماعی متفاوت ساکنین ایرانیاین شهرگشت به طوریکه این شهر بیشتر میزبان مهاجران، به ویژه هموطنان ساکن جنوب ایران می باشد. در این پژوهش بابررسی معماری و شهرسازی شاهینشهر در دوره پهلوی و تاثیر آن بر هویت اجتماعی ساکنان بررسی خواهد شد. تا به سوالاصلی پژوهش که چگونگی تاثیر معماری و شهرسازی نوگرای شاهینشهر در جذب مهاجران جنوب ایران به این شهر، پاسخداده شود. نتایج پژوهش نشان میدهد که جامعه متوسط ساکنین اولیه شاهین شهر بهراحتی جذب تمدن غرب (آمریکاییانساکن در شهر) شده و با آن سازگار یافته اند. این امر منجر به تحول تدریجی هویت اجتماعی آنها و شکل گیری هویت جدید،مشابه آنچه در جنوب ایران و شهرهای نفتی به واسطه حضور اروپاییان صورت پذیرفته است. در این پژوهش ابتدا ویژگی هایمعماری و شهرسازی شاهینشهر به کمک مطالعات کتابخانه ای و مشاهدات میدانی توصیف می گردد و سپس سعی می شود باتفسیر این ویژگی ها به عنوان زمین های که منجر به جذب گروه خاصی از مهاجرین به این شهر گردیده به سوال تحقیق پاسخداده شود.

کلیدواژه ها:

معماری نوگرا ، دوره پهلوی دوم ، شاهین شهر ، هویت اجتماعی