محیط های بازسازنده؛ عوامل و سنجش بازسازنده بودن محیط

زمانی که ظرفیت توجه افراد کاهش می یابد، نمی توانند تمرکز کنند و مقابله با موقعیت های استرس زا برای آنها دشوارخواهد بود. محیط های بازسازنده، به عنوان محیط هایی که به بهبود و بازسازی تمرکز و در نتیجه کاهش استرس از طریقبالا بردن توانایی فرد در مقابل تنش ها کمک می کنند، شناخته شده اند و از زوایای مختلف، مورد پژوهش قرار گرفته اند.هدف پژوهش حاضر بررسی نظریات مربوط به محیط های بازسازنده، عوامل شکل دهنده و ابزار سنجش این عوامل است. بههمین منظور با مرور ادبیات موضوع در زمینه ی محیط های بازسازنده، ابتدا نظریات اصلی مطرح شده در این زمینه را بیانکرده، سپس عوامل شکل دهنده ی محیط های بازسازنده یعنی؛ دوربودن، جذابیت، سازگاری و وسعت را تعریف کرده و سپسبه بررسی روش ها و ابزار سنجش محیط های بازسازنده و مقیاس های طراحی شده، خواهیم پرداخت و در نهایت چندپژوهش جدید با استفاده از این نظریه و این مقیاس ها را به اجمال مورد بررسی قرار خواهیم داد. نتایج پژوهش نشانمی دهد، موضوع محیط های بازسازنده توسط دو نظریه ی اصلی بهبود استرس و بازسازی تمرکز مطرح شده است و اگرچهچهار عامل محیط های بازسانده در ابتدا در سه دهه ی قبل مطرح شده است، اما توسعه ی سنجش برای این ساختارها درمطالعات جدیدتر صورت پذیرفته است و چند مقیاس برای سنجش آن معرفی شده است. این مقیاس ها اعتبارسنجی شدهو در جدیدترین پژوهش ها در زمینه ی محیط های بازسازنده مورد استفاده قرار می گیرند؛ اما همچنان در حال تکامل هستند.

کلیدواژه ها:

محیط بازسازنده ، عوامل شکل دهنده ی محیط های بازسازنده ، مقیاس سنجش بازسازی ادراک شده