کاربست رویکرد زمینه گرایی در مکتب ھا ی تاریخی ونوین معماری وشھرسازی

توجه به بستر معماری وشھرسازی و داده ھای طرح از ابزار مولد اولیه طراح اندر فرایند طراحی ھستند. با ورود مکتب مدرنیسم بستر طراحی به دست فراموشی سپرده شد. نظریه پردازان مدرنیسم به منطق وعملگرا بودن طراحی به کم ھویتی منجر شد. دھه ی شصت میلادی، موضوع پست مدرن به صورتیک سبک مھم مطرح شد و انتقادات زیربنایی به اندیشه ی منطق گرای مدرن واردگردید. زمینه گرایی یکی از دیدگاھ ھای رایج در معماری و شھرسازی است که درذیل سبک پست مدرن طبقه بندی می شود. نظریه ھای مربوط به زمینه گرایی ابتدابه عرصه ھای کالبدی، تاریخی و اجتماعی– فرھنگی راه یافتند و سپس به ابعادانسانی گرایش پیدا کردند.زمینه گرایی در ابعاد: کالبدی کلاژ شکل واجزای شھرطبق نظریه گشتالت، تاریخی سنت در رابطه طرح با تاریخ در طول زمان،اجتماعی معنی شناسی ارزش ھا و ایدیولوژیھای حاکم وانسانگرایانه به پیاده مدار بودن توجه دارد.در رویکرد زمینه گرایی بایستی طراحقادر باشد تا بتواند ویژگی ھای یک مکان را دریابد و آن را در طراحی خود ملاک عمل قرار بدھد.مکتب ھای تاریخی معماری وشھرسازی با ایدیولوژی ھای حاکم برمکتب خود با رویکرد زمینه گرایی برخوردھای مختلفی نمودند. که ازبین مکاتب پیش از مدرن وپست مدرن به زمینه گرا بودن طرح ھا اھمیت داده می شود. مکتب پست مدرن رویکردھای چون دی کانست راکشن ساختارگرایی ، و فولدینگ ، با زمینه گرا بودن طراحی ھای خود به طرق مختلفی برخورد نمودن.نتایج این مقاله ارایه کاربست رویکرد زمینه گرایی والھام گرفتن مکتب ھای تاریخی از این رویکرد جھت ھویت مند کردن وحس تعلق داشتن به مکان می باشد.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، معماری زمینه گرا ، پست مدرن ، دیکانستراکشن ، فولدینگ