ارایه ی دستورالعمل های طراحی، به منظور افزایش تعاملات اجتماعی در اقامت گاه های دانشجویی (بر پایه ی مطالعات روانشناسی اجتماعی در زمینه ی گروه های اجتماعی)

اهداف تحصیلی و تربیتی دانشگاه ها محقق نخواهد شد، مگر این که تاثیر مثبت خود را به تمام، یا حداقل اکثر جنبه هایزندگی دانشجویان توسعه بخشند. انواع معضلات و مسایل در خارج از محیط آکادمیک می تواند عامل بی اثر شدنتلاش های دانشگاه باشد؛ برای مثال شرایط نامطلوب محیطی برای مرور آنچه سر کلاس آموزش داده شده است، مسایلمربوط به ویژگی های شخصیتی دانشجو مانند عدم جدیت، مسایل عاطفی و روانی مانند افسردگی، مسایل اجتماعی مانندعدم تطابق با جو آکادمیک و اجتماعی دانشگاه و... . مخصوصا دانشجویان غیربومی ساکن در اقامت گاه ها، به دلایل مختلفاز جمله دوری از خانواده، ناآشنا بودن با محیط، شرایط نامطلوب اقامتگاه های دانشجویی و...، بیشتر از سایرین آسیب پذیرهستند. بنابر تحقیقاتی که در حوزه ی روانشناسی صورت گرفته اند، تعاملات اجتماعی ، در دوران دانشجویی، به دلیلتاثیرات اساسی که بر رشد شخصی دانشجویان، یادگیری آنها، احساس تعلق به جامعه، کاهش انصراف از تحصیل و...دارند مهم هستند؛ از این رو اهمیت برنامه ریزی و طراحی فضاهایی که فرصت بروز تعاملات مثبت را، در حوزه ی اقامتگاهدانشجویی فراهم کند غیرقابل انکار است. این تحقیق در پی پاسخ به این پرسش است که تاثیر علم روانشناسی اجتماعیبر برنامه ریزی و طراحی فضاهایی که باعث بروز تعاملات مثبت بین ساکنین یک اقامتگاه دانشجویی شود، چه خواهد بود.هدف نهایی پژوهش این است که با استفاده از روش تحلیلی- توصیفی، با بهره گیری از تعاریف و نظریات در این حوزه، و بررسی مقالات مرتبط، ضمن تحلیل ساختار جمعیتی اقامتگاه به عنوان مجموعه ای از گروه ها، انواع سناریوهای محتملدرمورد نوع تعاملات را ارایه دهد، تا با اطلاع از نوع و دلیل بروز آنها، برنامه ها و سازماندهی های فضایی مطلوبی، به جهتافزایش تعاملات مثبت در اقامت گاه ها، در قالب دستورالعمل هایی به دست آید.

کلیدواژه ها:

معماری ، اقامتگاه دانشجویی ، تعاملات اجتماعی ، روانشناسی اجتماعی ، روانشناسی محیط