بررسی معماری بناهای مسکونی با رویکرد افزایش کیفیت زندگی ساکنین

معماری تعاملی دوسویه هم بر فرهنگ و هم از فرهنگ تاثیر گذاشته و تاثیر پذیرفته است، ساماندهی محیط زندگی با تعریف روشن عرصه های خصوصی و عمومی و ایجاد سلسله مراتب فضایی میسر می شود وعرصه های تعریف شده زندگی نیز، احساس تعلق به محیط را افزایش می دهد و به محیطهای مسکونی هویت می بخشد،لذا جهت بررسی مورد خاص به منظور خلق فضاهای کارآمدتر و ارتقای سطح کیفی بناهای مسکونی، درصدد کشف عوامل موثر در رضایت ساکنان ازفضای مسکونی هستیم، رضایت از مکان امری چند بعدی و توجه به عوامل متعدد سازنده مکان درتدوین الگوی ارزیابی افراد ضروری است،براساس ادبیات موجود، الگوی چهار بعدی فضایی، اجتماعی، مدیریتی و عملکردی به عنوان یکی از موثرترین معیارها، جهت برآورد رضایت افرادساکن در بناهای مسکونی استخراج گردید. به عنوان فرآیند تحقیق در نظر است تا پس از بررسی فضاها در بناهای مسکونی،امکان نسبی استفاده از محیط آسایشی موجود درکلیه فضاهادربناهای مسکونی از جمله اتاق ها،روابط بین فضاها، حیاط، فضای باز، محوطه سازی،ایزوله بودن،منظر طبیعی، ورودی و ... متناسب با اقلیم،که می بایست از این فضاها به شکلی مناسب در معماری بناها استفاده نمود. در این میان همیشه توجه خاصی به فضای باز در طراحی مسکن ایرانی وجود داشته است. رعایت الگوهای بومی پر و خالی در خلق فضاهای زندگی ایرانیان منطبق با فرهنگ همسازی با طبیعت این ملت در اقلیم های مختلف کشور و برای قرن های متمادی شیوه عملکرد معماران بوده است. این پژوهش با روش توصیفی- تفسیری،پژوهش کتابخانه ای و با کنکاش در منابع مختلف به بررسی فضاها در بناهای مسکونی جهت افزایش کیفیت زندگی ساکنین پرداخته است