چگونگی طراحی محله دوست دار کودک با رویکرد مشارکتی (نمونه موردی: محله سنگلج تهران)

بررسی مشکلات پیش روی کودکان مبین این است که آن ها به محیطی امن و راحت نیاز دارند. گروه سنی کودک یکی از مهم ترین گروه های اجتماعی در فضای شهری است، چرا که یک کودک برای رشد طبیعی و بازی حضور بسیار پررنگ تری در محلات دارد. بافت های مرکزی شهرها و محلات قدیمی آن ها به دلیل توسعه های نامطلوب صورت گرفته در طی سال های اخیر نتوانسته اند پاسخگوی نیازهای گروه های مختلف اجتماعی استفاده کننده از فضاهای محله ای باشند. از این رو این پژوهش با هدف تدوین اصول طراحی محله دوستدار کودک با رویکرد مشارکت کودکان صورت گرفته است. روش تحقیق این پژوهش تحلیلی توصیفی و آمیخته ای از روش های کمی و کیفی و استفاده از ابزار رایج کتابخانه در یکی از محلات قدیمی و مرکزی شهر تهران است. جامعه آماری تمام کودکان سنین 6 تا 14 سال محله سنگلج می باشد که به دو دسته 6-9 سال و 10تا 14 سال دسته بندی شده اند. حجم نمونه برابر با 160 کودک دختر و پسر محله سنگلج است که به صورت تصادفی انتخاب شده اند و با استفاده از ابزار پرسشنامه مورد بررسی قرار گرفته اند. به منظور تحلیل سه فرضیه در مقاله مطرح شده است که با آزمون وی کرامر سنجش شده اند. نتایج این تحقیق حاکی از این موضوع است که کودکان سنین 10-14 سال تمایل بیشتری به مشارکت در محله دارند و علاقه مندی بیشتری در رفتن به سینما و پارک از خود نشان می دهند و لازم است طراحی نظام های حرکتی بیشتر بر اساس ذهنیت کودکان پسر 7-10 سال صورت بگیرد تا کودکان دختر واقع در محدوده. با توجه به اولویت بندی شاخص ها در طراحی محله سنگلج، شاخص قابلیت دسترسی محیط بیشترین اهمیت و شاخص استفاده از مبلمان شهری متناسب با ادراکات کودک و استفاده از عنصر طبیعی در محیط کمترین اهمیت را دارا می باشد.

کلیدواژه ها:

کودک ، محله دوستدار کودک ، رویکرد مشارکتی ، بافت فرسوده ، محله سنگلج