بررسی معماری شهری و هنر خیابانی، در دیالوگ با هویت مخاطب

در معماری و هنر، ارتباط بین زندگی و هنر می تواند بسیار تعیین کننده باشد، زیرا که هنر به عنوان محرک ادراکی ما حظور می یابد. ما با ساختمان هایی که در آن زندگی می کنیم و شهری که در آن حظور داریم معنا می یابیم و هویت مارا تعریف می کنند، شهر و خیابان های آن به عنوان بوم های آثار هنری یک ابزار هستند که ممکن است به صورت های مختلف از آنان استفاده شود. ایده ها به عنوان ابزاری که قدرت حادث شدن اتفاقی ادراکی و اندیشیدن را افزایش می دهند در هنر خیابانی وجود دارند. بین مجموعه ای از ایده ها می توان در سطح شهر حرکت کرد و در ریتم مفهومی آن مشارکت داشت، استعاره به انسان کمک می کند تا مفاهیم پیچیده را با در نظر گرفتن نقش هویتی آنها، درک کند. هدف از این مطالعه بررسی اثرات استفاده از هنر و معماری خیابانی به فرم یک استعاره برای ارتقاع مهارت های ارتباطی و دیالوگ هویتی میان شهروندان و هنرمندان به عنوان خالق لحن تعاملی آثار، و درک تجربیات حس محور آنها می پردازد. در این مقاله، ما به مردم به عنوان سازندگان شهرهایشان نگاه می کنیم. ما مورد های موفق در آفرینش دیالوگی حس محور در مقیاس ادراکی مخاطب عام را مورد بررسی قرار می دهیم، مولفه ها، رویکرد و استراتژی هایی ارایه می دهیم، مبتنی بر لحن و سبکی از هنر برای خیابان و شهر ها، که از آنها برای تحریک و تغییر اهداف هویت اجتماعی استفاده می شود کرد، و راه هایی که از آنها در جهت پیش بینی آینده و سیر دیالکتیک زندگی جمعی شهر به کار می رود. در نهایت، ما بحث می کنیم که چگونه می توان تضاد و اختلاف در مفهوم هنر خیابانی که توانایی تاثیر عانی بر مخاطب دارد را رمز گشایی کرد. و چگونه معماری، در میان مردم می تواند تجربه ای بدن محور ارایه داده و به هویت سازی شهر در ظمیر شهروندان کمک کند، این مقاله با هدف تشریح اعتبار مفهومی مربوط به آثار هنری خیابانی مطرح شده است. با معرفی و تجزیه و تحلیل مفهوم آثاری که اشاره به وضعیت زمانی دارند و توسط دیسیپلین محدود کننده ی هنر در گالری ها اصلاح و محدود نشده است.

کلیدواژه ها:

معماری شهری ، هنر خیابانی ، هویت ، دیالوگ ، معماری انتزاعی