بررسی اصول معماری صفوی و مکتب اصفهان و تاثیر آن بر طراحی امروزی خانه های اصفهان

یکی از بحث های مهم در معماری خانه می باشد.فضایی که امروزه خانه می نامیم در گذشته اتاق ، اطلاق می شده است که معماران امروزی در طراحی آن توجه کمتری نسبت به احساسات و نیازهای روحی افراد دارند. خانه باید محل آرامش بوده و بوجود آورنده ی آسایش انسانها باشد تا بدین لحاظ تن و روح آدمی به تعالی برسد.هدف از این پژوهش که به صورت توصیفی-تحلیلی و با روش کتابخانه ایی به نگارش در آمده، تکیه بر طراحی فضاهای متناسب با معماری دوره ی صفوی و معماری مکتب اصفهان است، فضاهایی که بازتابی از معماری آن دوره هستند و توانایی القای احساس مطلوب را به افراد دارند. دورهی حکومت شاه عباس را عصر طلایی معماری مکتب اصفهانی میدانند. معماری مکتب اصفهان و دوره صفویه را تزیینیترین سبک معماری ایرانی محسوب می شود و از ویژگی های آن پلان مستطیل شکل و چند ضلعی ساده، پلان ایوانی، مصالح مرغوب و بادوام هستند و در تزیینات بناها از کاشی خشتی، کاشی هفترنگ، مقرنس کاری، یزدیبندی، کاربندی یا رسمیبندی استفاده شده است.از آنجایی که این فضا و این معماری، سنت های مردمی خانه سازی را شامل می شود، تناسب بین فضای خانه و سبک زندگی افراد ساکن در آن را حفظ میکند با توجه به توضیحات داده شده از معماری دوره ی صفوی و معماری مکتب اصفهان و اصولی که در این سبک ها وجود دارد، بهتر است فضایی طراحی شود که انسانهایی که سبقه ی اصفهانی دارند در این فضا اخوت و رابطه ی بیشتری با فضا برقرار کنند.

کلیدواژه ها:

خانه ، شاه عباس ، معماری عصر صفویه ، مکتب اصفهان