بررسی عملکرد و معنای فرم در معماری مدرن

این مقاله با هدف عمق بخشیدن به معنای فرم و مفهوم عملکرد و قبول مشروط شعار معماری مدرن فرم پیرو عملکرد است به عنوان فرضیه ازطریق تحلیل محتوایی تعاریف و نظریه های هنجاری و تجربی اندیشمندان معماری مدرن آن را به آزمون می گذارد. یافته های این پژوهش نشان می دهد شکل گیری فرم در معماری نه تنها از شرایط محیطی ،عملکردی، سازه، اقلیم و .... متاثر است بلکه نظام ارزشی اعتقادات و ایده ها نیز از عوامل شکل دهنده آن محسوب می شوند. نیاز های انسانی بر خلاف آنچه تصور می شود در بستر زمان از بعد ماهیتی چندان متغییر نیستند اما مفهوم قابلیت های بالقوه فضاهای معماری(فرم) قوه خلاقیت طراحان را فرا سوی زمان به ابعادی پایدار از فرم ها هدایت می نماید. از این رو فرم در معماری نه تنها متاثر از شرایط بیرونی است بلکه بر خواست ها و ذهنیت طراح به عنوان عواملی تاثیر گذار در فرایند طراحی استوار گردیده است. در این نگره نه تنها فرم محصول نیاز های انسانی بهره وران و طراحان است بلکه به ابعاد و اصول بی زمان فرم های معماری فرای ملاحظات فرهنگی، اجتماعی و اقلیمی می پردازد. در پایان می توان گفت که فرم های موجود و در دسترس به درستی قالبی برای عملکرد به دست می دهند که در آن نحوه استفاده از ساختمان را آشکار می سازند اما فرم های بالقوه به ما می گویند چگونه ممکن است این فرم ها در آینده مورد استفاده دیگران قرار گیرند. این مقاله گزاره ای جدید جهت شناخت وسیع تر از نسبت فرم و عملکرد و تامین کننده نیازهای بالفعل و بالقوه انسانی در معماری می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری مدرن ، عملکرد ، معنای فرم ، نیازهای انسانی