توانمندسازی اجتماعی–اقتصادی ساکنین بافت های فرسوده در جهت احیا و نوسازی با رویکرد مشارکتی

احیاء بافت های فرسوده، مستلزم برنامه ریزی هدفمند و تدریجی متکی بر شرایط خاص بافت های فرسوده شهری می باشد. فراوانی و تنوع گونه، موقعیت، پتانسیل، مسایل و شرایط خاص پهنه های بافت فرسوده، مستلزم برنامه ریزی همه جانبه نگر، فرایند محور و روش گرا است؛ طوری که بتواند حادترین بافت ها را گزینش نماید و با شناخت مسایل عمده و استراتژیک آن ها، پروژه هایی را تعریف و به اتکای توان مالی و اجرایی متولیان عام و صاحبان خاص، زمینه احیاء بافت های فرسوده شهری را فراهم نماید. ازین رو مشارکت شهری با توجه فعالیتهای اقتصادی اجتماعی و فرهنگی زندگی شهروندان در جهت مشارکت آنها، در قالب یک فعالیت سازمان یافته و به معنای دخالت همه جانبه مردم در فرآیندها و تصمیم گیری های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی که زندگی آنها را تحت تاثیر قرار می دهد یک رویکرد مدرن و قابل تامل در برنامه ریزی های شهری می باشد. در حال حاضر مشارکت شهری رمز موفقیت پروژه توسعه شهری و همچنین یکی از معیارهای ارزیابی عملکرد نظام مدیریت شهری و ارکان آن (شورا و شهرداری) است و از طرف دیگر در همین راستا بحث توانمند سازی ساکنین بافت های فرسوده شهری از لحاظ اجتماعی و اقتصادی با توجه به رویکرد توسعه شهری یک امر کاملا بدیل می باشد که باید به صورت احسن در مناطق شهری دارای بافت های فرسوده ، برنامه ریزی و به اجراء در آید .بر همین مبنی می توان مصمم بود که در مرحله اول توانمند سازی ساکنین بافت های فرسوده شهری به توانمند سازی و هویت بخشیدن به فرهنگ و اجتماع محله پرداخت و متعاقب آن استارت توانمند سازی فکری در زمینه احیاء کالبدی مساکن محلات را به اجراء در آورد . این مقاله بر آن است تا با بررسی عوامل موثر بر مشارکت شهری و پیش شرط های اصلی تحقق آن ، موانع و بازدارنده ها آن را بشناسد و در پایان روشهای جلب مشارکت مردم و توانمند سازی اهالی بافت فرسوده را بیان نماید. این پژوهش با رویکرد مشارکتی و با روش توصیفی –تحلیلی در صدد بهترین راهکارهای نوین در جهت مدیریت هسته های فرسوده و ناپایدار شهری و توانمند سازی جوامع محلی در شهرهای ایران می باشد .تا بتوان با درک درست و آینده نگری در جهت سیاستگذاری های مثمربه ثمر مناطق بافت فرسوده گام بردارد.

کلیدواژه ها:

توانمند سازی ، اجتماعی- اقتصادی ، بافت فرسوده ، مشارکت