سابقه و تکوین سیر برنامه ریزی توسعه شهری در ایران (مورد مطالعاتی : طرح جامع مشهد )

برنامه ریزی شهری فرآیندی است در جهت رسیدن از وضع موجود به وضع مطلوب و تامین محیط مساعد رفاه شهروندان و جلب رضایت آنان ، که در این راستا در ایران نیز تلاش های زیادی صورت گرفته است و هزینه های زیادی نیز هر ساله مورد استفاده قرار می گیرد ، با این وجود در بررسی های صورت گرفته درصد تحقق پذیری طرح های شهری در ایران در سطح بسیار پایین می باشد ، نتایج ارزیابی طرح های جامع شهری در ایران در سال 1372 توسط سازمان برنامه و بودجه ، نیز گواهی بر تحقق پذیری بسیار پایین در طرح ها می باشد . برنامه ریزی درست شهری به عنوان یک موجود زنده ، از آن جهت که می تواند رهنمون مناسبی برای جوامع باشد و آنان را در راستای رسیدن به شهر مطلوب و متناسب با نیاز شهروندان یاری میکند ، دارای اهمیت است . در این راستا هدف پژوهش پیش رو نیز ، شناخت سیر تکوین برنامه ریزی توسعه شهری ایران و تحول در پارادایم های شکل گرفته در سیر برنامه ریزی های اولیه به سمت برنامه ریزی های امروزی ( به طور عام ) و گریزی به سیر طرح ها و برنامه های جامع شهر مشهد ( به طور خاص ) می باشد . روش تحقیق نیز توصیفی – تحلیلی است و اطلاعات به روش توصیفی و همچنین با رجوع به تالیفات ، مقالات و گزارشات و طرح های بالا دستی استخراج شده است . سپس به بررسی و توصیف ، تحلیل اطلاعات پرداخته شده است . نتایج پژوهش حاضر نیز ، نشان دهنده پارادایم ها و تغییراتی است که در روند برنامه ریزی شهری ایران از ابتدا تا به امروز شکل گرفته است و به عبارتی تحولاتی که در ماهیت و ساختار برنامه ریزی شهری ایران رخ داده است . تبیین و تحلیل می شود .

کلیدواژه ها:

نظام برنامه ریزی شهری ایران ، تحول پارادایم های برنامه ریزی شهری ایران ، طرح جامع مشهد ، توسعه و تکوین