نقش معماری پارامتریک در جهت پیوند معماری سنتی و معاصر ایران

آنچه از معماری امروز ایران به چشم می آید معماری است که نشانی از معماری از آن نمانده است. تکثرگرایی، سطحی نگری و افزایش نفوذ ناآگاهان در بدنه معماری کشور آن را به فردی گمشده و هراس زده مانند کرده است. هر ساختمان بدون توجه به هویت و بستر خویشش فریاد موجودیتی فردگرایانه می دهد. خط شکست ارتباط و استمرار معماری غنی ایرانی موجب شده تا معماری معاصر ایران همانند کودکی بیگانه باریشه ها و خانواده خویش، احاطه شده توسط ناآشنایان سرگردان و حیران باشد. این غفلت و کم لطفی در استفاده ازآنچه مبدع آن خود ما هستیم باعث شده تا دیگر کشورها در بهره گیری موثر از آن از ما پیشی گیرند. یکی از راه های برطرف کردن این مشکل استفاده از فناوری و جدیدترین روش های طراحی به منظور یافتن حلقه اتصال بین معماری معاصر و گذشته می باشد. اگرچه گذار سریع معماری ایران از سنتی به مدرن بدون داشتن زیرساخت های لازم باعث بروز گسست و آشفتگی در معماری معاصر گردیده ولی با استفاده آگاهانه از فناوری های روز و روش های نوین طراحی می توان بدون تکرار گذشته ساختمان ها و نماهایی طراحی کرد که در عین مدرن بودن، نشان از هویت و گذشته خویش دارند. از میان این روش های نوین می توان به معماری الگوریتمیک و پارامتریک اشاره کرد که به علت استفاده از هندسه به عنوان پایه تناسبات با معماری سنتی ما نزدیکی دارد و می توان برای به روز کردن بخشی از معماری و نقوش سنتی از آن استفاده نمود. در نگارش این مقاله، از مطالعات کتابخانه ای و اسنادی استفاده شده و روش کار توصیفی-تحلیلی می باشد.

کلیدواژه ها:

معماری ایرانی ، معماری معاصر ، معماری پارامتریک ، نقوش اسلامی