بررسی سیر تحولی بکار گیری فضای باز در خانه های بومی اقلیم مازندران از زمان قاجار تا به امروز

معماری ایرانی ابتدا در محدوده فلات ایران و سپس در حوزه نفوذ فرهنگ ایرانی شکل گرفت، همچون همه معمارهایی که ریشه در فرهنگ بومی دارند، به اقلیم توجه داشته و تا پایان دوره قاجار آثار با ارزشی از خود به جا گذاشته است. با نگاه به معماری سنتی وکهن ایران و توجه به فضا های داخلی ابنیه و خانه های سنتی ، معماری همخوان و الهام گرفته از طبیعت را به خوبی متوان مشاهده کرد. عدم توجه به انسان، نحوه کار، شیوه زندگی، خواسته ها و تجارب او در طراحی مسکن امروز و روی آوردن به معماری وارداتی، بحران مسکن، پایین آمدن کیفیت زندگی مسکونی، ازبین رفتن حیات، سر زندگی، تحرک، حس تعلق و هویت را به همراه داشته است. امروزه فضاهای باز و نیمه باز در خانه ها یا از بین رفته و یا با آنطور کیفیتی ساخته شده که هیچگونه عملکرد خاصی در آن اتفاق نمی افتد. بنابراین مساله اصلی این پژوهش، پیدا کردن نقش گمشده الگوهای طراحی فضای باز و نیمه باز در معماری بومی و همچنین پیدا کردن راهکاری مناسب برای بهینه سازی و انعطاف پذیری این فضاها در معماری امروزی انجام شده است. ما با مورد مطالعه قرار دادن سیر تحولی فضای باز در خانه های زمان قاجار تا به امروز در بناهای مازندران به این نتیجه رسیده ایم که دوری از طبیعت رفته رفته زندگی انسانها به چالش کشانیده است. ما با بازگشت به طبیعت و بهره گیری از عناصر آن در ساختمان های امروزی و استفاده از الگوهای غنی گذشته میتوانیم زندگی را به شهرنشینی امروز هدیه کنیم.