هندسه در مساجد دوره صفوی (مسجد امام)

معماری اسلامی بعنوان یکی از موفق ترین شیوه های معماری در تاریخ معماری جهان قابل بازشناسی است، معماری اسلامی شیوه ای از معماری می باشد که تحت تاثیر فرهنگ اسلامی بوجود آمده و همان گونه که از نام آن نیز بر می آید این گونه از معماری شامل معماری گستره ای از جهان اسلام می شود که معماری این کشورها تحت تاثیر ایدیولوژی اسلام دارای برخی ویژگی های مشترک شده اند. بدون شک یکی از درخشان ترین دوره های هنری ایران پس از اسلام دوره صفوی می باشد، معماری ایرانی در دوره اسلامی پیش از دوره معاصر به چهار سبک خراسانی، رازی، آذری و اصفهانی تقسیم می گردد که به سبک یا شیوه معماری دوره صفوی سبک اصفهانی نیز اطلاق می گردد و دوره حکومت شاه عباس صفوی دوره طلایی سبک اصفهانی محسوب می گردد. بی شک مهمترین تاثیر حکمت و فلسفه اسلامی در مساجد اصل وحدت گرایی می باشد، اصلی که ناشی از مهم ترین اصل اسلام (لا اله الا الله) است. وحدت گرایی اصلی است که در معماری مساجد از اولین و ساده ترین مساجد تا با شکوه ترین و با عظمت ترین آنها رعایت شده است و مهم ترین ابزار معمار برای رسیدن به این هدف هندسه بوده است. معمار مساجد با استفاده از هندسه منتظم می توانست مرکزیتی در بنای مسجد به وجود آورد که تمام فضاها در عین کثرت دارای وحدت حول یک مرکز باشند. نظم و هندسه مورد بحث علاوه بر ارزش های معماری می تواند حس مکانی معنوی و قدسی را نیز به بهترین شکل موجود در نمازگزاران و بازدیدکنندگان ایجاد کند که باعث دوچندان شدن ارزش فضایی بنا می گردد. طی پژوهش حاضر به بررسی هندسه در مساجد دوره صفوی (نمونه موردی مسجد امام یا شاه) خواهیم پرداخت و روش تحقیق بلحاظ هدف کاربردی و ماهیت روش تاریخی-توصیفی خواهد بود، همچنین اطلاعات مورد نیاز از طریق مطالعات کتاب خانه ای و منابع موجود جمع آوری شده است.

کلیدواژه ها:

معماری اسلامی ، دوره صفوی ، سبک اصفهانی ، هندسه ، مساجد