اصول و معیارهای برنامه ریزی جامع شهری نمومه مورد پژوهشی: طرح جامع شهر شیراز

اگرچه سابقه برنامه ریزی شهری به قبل از جنگ جهانی بر میگردد اما شروع توجه برنامه ریزی به مشکلات کالبدی و مسائل شهرسازی را میتوان همزمان با نسل جدیدی از برنامه ریزی شهری تحت عنوان برنامه ریزی جامع شهری در نظر گرفت. این رهیافت برخوردی جامع در برنامه ریزی اختیار میکند و ریشه درحرفه هایی همچون معماری، نقشه برداری، ممیزی ، و مهندسی ساختمان دارد و با مشخص نمودن اهداف، تحلیل وضعیت موجود و ارائه تصویری از آینده شهرو با کمک ابزاری چون کاربری زمین، منطقه بندی، مهار تراکم ، مقررات ساختمانی و استانداردهای برنامه ریزی، سعی در هدایت توسعه ی کالبدی، اجتماعی و اقتصادی حال و آینده شهر دارد.در ابتدای این تحقیق به تعریف و پیشینه برنامه ریزی جامع پرداخته شده و در ادامه با تبیین اصول و اهداف این رهیافت، به بررسی مزایا و معایبی که از شروع این رهیافت تا پس از جایگزینی آن توسط رویکردهای معاصر مطرح بوده پرداخته شده است. در ادامه پیشنهاداتی به منظور اصلاح برنامه ریزی جامع مطرح شده است. سپس برنامه ریزی جامع در ایران اعم از نتایج و مشکلاتی که با آن مواجه است، بررسی شده و در حوزه مشکلات، ایرادات نظری و عملی وارد بر این شکل از برنامه ریزی ارزیابی گردیده است. پس از آن مقایسه ای بین ایران و سایر کشورها درباره نحوه ی تهیه، تصویب و اجرای طرح های جامع انجام شده است و نهایتا با استخراج معیارهای برنامه ریزی جامع در ایران و جهان از داخل متون مطالعه شده و مطالعه طرح جامع شهر شیراز، پایبندی طرح جامع شهر شیراز به اصول و ویژگیهای برنامه ریزی جامع تحلیل شده است.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی جامع ، مزایا و معایب ، اصلاحات ، طرح های جامع در ایران ، طرح جامع شهر شیراز