تهیه الگوواره های خانه های شهرستان فومن در بستر تاریخی دوران پهلوی به عنوان مبنای طراحی خانه های معاصر امروزی این شهر

امروزه در اثر بکارگیری سیاست انبوه سازی و کوچک سازی در جوامع شهر ، مسکن سنتی معنا و مفهوم خود را از دست داده و به دنبال کاهش عملکردها، به یک سرپناه تقلیل و مجتمع های مسکونی بدون تامین عناصر و فعالیتهای مکمل،گسترش می یابند. هر ناحیه مسکونی باید با توجه به ساختارهای گوناگون خانوادگی و نیازهای مکانی و اجتماعی مختلف ساخته و با داشتن ویژگیهای فضایی و اجتماعی خاص خود، محیطی منحصر به فرد را ارائه نماید. بنا به افزایش تقاضابرای مسکن در ایران، تلاشهای بسیاری برای تامین مسکن انجام پذیرفته ولی آنچه عموم ا نادیده گرفته شده جنبه های کیفی بناها در کنار فزونی کمی آنها است. به علت نادیده گرفتن کاربران و یا عدم شناخت کافی نسبت به نیازهای آنان،منجر به بروز مشکلاتی چون کاهش رضایتمندی از شیوه زندگی، از بین رفتن هویت فرهنگی و مکانی و دگرگونی دررفتارهای اجتماعی ساکنین شده است . در حالی که توجه به معماری برخاسته از شیوه زندگی، باورهای جامعه بومی وبستر شهر که طی زمان تحت تاثیر عوامل مکانی و فرهنگی شکل و محتوای خاصی یافته است، میتواند افزایش رضایتمندی، تعلق به فضا و به طور کلی برآوردن نیازهای واقعی ساکنان شود. در همین راستا این پژوهش با هدف شناخت الگوی خانه های دوره پهلوی شهر فومن با استفاده از مطالعات کتابخانهای و برداشتهای میدانی به الگوهای این خانه ها پرداخته و به عنوان یک مبنا برای طراحی خانه های معاصر این شهر عمل کنند.

کلیدواژه ها:

خانه ، مسکن بومی ، فومن ، الگوی خانه ، مسکن معاصر.