بررسی مفاهیم سکونت و پدیدارشناسی معماری خانه

پدیدارشناسی در اصل تعبیری نه معمارانه، بلکه فلسفی است. بدین معنا که در آغاز، این فیلسوفان بوده اند که این واژه را جهت بس تفکرات فلسفی شان به کار برده اند. برای فیلسوفان، پدیدارشناسی روشی است برای شرح موقعیت بی واسطه و مستقیم چیزها و محیط ، طریقی که با آن می توان به درکی بی پیش فرض و بی پیش داوری امید بست، و از دام پیش انگاشته های علمی، مذهبی، متافیزیکی و روانشناختی گریخت.سابقه استفاده از واژۀ پدیدارشناسی به فیلسوفانی چون لامبرت، هردر، کانت،فیخته و هگل می رسد. اما، باید اذعان داشت که این ادموند هوسرل بوده که آن را چنان نوعی فلسفی مطرح ساخت و در قالب روشی کاملا نوبس داد، و به حق، پدر پدیدارشناسی فلسفی نام گرفت.در این میان، عرصه نظر و عمل معماری، یکی از مهمترین عرصه هایی است که در آن پدیدارشناسی حضوری درخورتوجه داشته است. پدیدارشناسان معماری با مد نظر قراردادن قابلیت های پدیدارشناسی در هر دو قلمرو نظر و عمل،دغدغه های بنیادین آن را چنان نقطه عزیمت کار خود قرار داده و سعی کرده اند تا با تحلیل معمارانه آن ها، درکی متفاوت و نو از معماری و محی ارائه دهند. در این میان، یوهانی پالاسما، استیون هال و آلوارو آلتو معماران و نظریه پردازان معاصر، بی گمان چهره هایی موثر و راه گشا هستند.در این نوشتار وجوه برجسته پدیدارشناسی و تفکر پالاسما ،استیون هال ، آلوارو آلتو و گاستون بشلار معرفی می گردد، و نگرش ویژه شان به معماری ومحیط شرح داده شده است.

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی ، سکونت ، معماری ، معماری